Het project:
Paarden met een verschillende achtergrond, communicatie door lichaamstaal, gebruik van hulpmiddelen alleen voor de veiligheid nooit om te trainen.
Het doel:
Ontdekken in hoeverre ‘equestrian art’ alleen met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.
Surfen op de emotionele golven
Ik heb deze week een goed gesprek gehad met een student en zij begon over een onderwerp waar velen voor terugdeinzen. Het onderwerp fascineert mij en houdt mij bezig.
De vraag is: Zijn we overgeleverd aan de emotionele toestand van ons paard? Hoe zit het met dat paard dat op het ene moment van je lijkt te houden en je het volgende moment bijt?
Hoe gaan we daar mee om binnen Freedom Based Training?
Mijn antwoord is JA, in Freedom Based Training zijn we overgeleverd aan de emotionele toestand van ons paard, omdat ze op deze manier van trainen vrij zijn om te voelen hoe ze zich voelen.
Door je paard de vrijheid te geven om zich te voelen zoals hij/zij zich voelt, kunnen we ze op een veel dieper niveau kennen. Deze emoties zijn de manier waarop we de stressniveaus van ons paard kunnen lezen. Maar hoe we op deze golven van emoties surfen, heeft alles te maken met de relatie die eruit voortvloeit.
Wanneer je een partner hebt die erg emotioneel is, zijn er golven van emotie die ze voelen en deze golven van emotie kunnen je net als de golven van de oceaan neerslaan als je even niet kijkt, of je hoog optillen en dragen. Het hangt ervan af hoe je reageert. Ja, ik weet dat het idee dat we mogelijk de intensiteit van de emotie van ons paard kunnen volgen moeilijk te zien is wanneer we voor de vijfde keer op de grond liggen en zand spugen.
Wat doen de meeste paardentrainers wanneer een paard overdreven emotioneel wordt?
De conventionele norm is om het paard te laten weten dat zijn/haar gedrag ongepast is door “het verkeerde moeilijk en het juiste gemakkelijk te maken”. Dat betekent dat als een paard je bijt, je iets doet dat het niet op prijs stelt, zoals een hard geluid maken om ze te verrassen, of ze door de round pen te jagen tot ze wensten dat ze er nooit aan hadden gedacht om je te bijten of ze achteruit of in rondjes laten lopen tot ze wensten dat ze zichzelf hadden gecontroleerd in plaats van uit te halen.
Daarin ligt echter de kern van het probleem. Als een paard zichzelf controleert en niet toegeeft aan de impuls die het voelt, gaat de stress die de energie achter die emotionele impuls is niet weg, maar wordt begraven om later weer tevoorschijn te komen.
Dus wat doen we in Freedom Based Training wanneer een paard je bijt?
Welnu, als we ons werk als passieve leider goed doen, zou zoiets nóóit gebeuren. Passief leiderschap heeft alles te maken met op het juiste moment op de juiste plek zijn.
Dus dat betekent dat als je paard het soort stress voelt dat kan leiden tot een emotionele uitbarsting, je moet zorgen dat je NIET zo dicht bij je paard bent!
Er is zoveel dat je kunt doen op een veilige afstand dat er geen goede reden is om op zo’n moment zo dicht bij je paard te staan dat hij je kan bijten of trappen!
In zo’n situatie doe je je werk als passieve leider (op een veilige afstand) om de stress te verminderen die je paard voelt totdat je ziet dat het emotionele klimaat zodanig is dat je dichterbij kunt komen.
Maar wat als je niet overgeleverd wilt zijn aan het tijdsbestek van je paard? Wat als we iets met ons paard willen doen maar hij/zij heeft het te druk met iets anders om op dat moment gemakkelijk ja te zeggen tegen dat wat wij van ze willen?
Dit is waar dominantie training een mooi iets is. Wanneer we de extrinsieke motivatoren correct gebruiken, leert het paard zijn gevoelens opzij te zetten en gewoon te doen wat we van hem vragen. Dit is niet verkeerd of slecht; Ik vind eigenlijk dat het een goede levensvaardigheid voor paarden is om te hebben. De voorzichtigheid die gepaard gaat met dominantie-training is, hoe intens is die stress die bij je paard onder de oppervlakte bruist? Zijn ze echt in staat om zichzelf in te houden en open te staan voor wat je wilt doen? Of zal die stress over je heen exploderen op het moment dat de emoties te heftig worden en ervoor zorgen dat het paard je vertelt hoe hij/zij zich echt voelt.
Een dominante trainer met goed gevoel en timing zal een paard vragen om zijn gevoelens even opzij te zetten en te doen wat wordt gevraagd. Vervolgens kiezen ze activiteiten met het paard die stress verminderen, zodat er geen opgekropte emoties zijn om onverwacht later te exploderen. Een goede dominante trainer zal weten dat de oorzaken voor stress veel en gevarieerd zijn en dat dingen als lichaamspijn of angst moeten worden aangepakt om de stressniveaus te verlagen.
Een goede trainer belooft, als het paard bereid is om zijn/haar emoties opzij te zetten voor het moment en niet te handelen met een overdaad aan vechten of vluchten, in ruil het paard te zullen helpen met het verwerken van de stress onder die emotie zodat hij/zij zich later beter zal voelen.
Maar als we géén hulpmiddelen/extrinsieke motivatoren hebben om op een dwingende manier het paard te vragen om te stoppen met het uiten van de emotie die ze voelen, wat doen we dan in plaats daarvan?
In plaats daarvan werken we aan de onderliggende stress met leiderschap en beweging. Wanneer we de tijd nemen om ons paard te spiegelen, te matchen of aan te vullen en een partner te zijn terwijl we goede keuzes maken over waar we in tijd en ruimte om hen heen kunnen zijn, zal dit de stress verminderen die ze voelen. ZEER voorzichtig en ZEER langzaam zal het paard zich beter en beter voelen totdat ze niets hebben om overdreven emotioneel over te zijn.
Deze oefening is NIET iets wat je één keer doet en daarna kunt vergeten omdat stress een voortdurende evolutie is van gebeurtenissen. Een passieve leider moet elke dag de relatie inlopen en zich afvragen: “Wat is er vandaag mogelijk? Wat, waar, wanneer en hoe kan ik deze partnerschap op de lange termijn zo goed mogelijk laten werken? “
Als mijn paard niet goed gelegen heeft en last van zijn rug heeft, zal hij die dag meer gestrest en emotioneel zijn. Sommige paarden zullen bevriezen en niet willen bewegen, sommigen zullen springerig zijn, en sommigen zullen schrikken bij het minste geringste geluid omdat hun vluchtinstinct extra sterk is nu ze zich kwetsbaar voelen.
Wat ik heb ontdekt is dat wanneer ik de tijd neem om een partner te zijn van mijn paard op een manier die hen laat voelen hoe ze zich voelen en dat ze niet alleen zijn, en wanneer ik dit doe op een manier die hen laat weten dat ik attent en bewust ben en acties onderneem die ons beiden veiliger houden, dan verzachten hun spieren, en beetje bij beetje kunnen ze door alle stress ademen die ze voelden.
Belangrijk is dat bij passief leiderschap ik niet VEROORZAAK dat het paard zich beter voelt, Ik doe niets speciaals, het enige wat ik doe is een goede partner zijn. Ik werk gewoon op een goede manier met hen samen en wacht tot het op natuurlijke wijze gebeurt.
Wat ik merk is, dat de mate waarin ze bereid zijn hun stress te laten verslappen, ze bereid zijn om suggesties van mij te nemen. Zoals bijvoorbeeld: Misschien, als we samen een wandeling maken, zul je je beter voelen. Of misschien, als ik hier masseer, zal de spier loslaten en dan zul je je beter voelen. Ik noem dit soort acties assertieve acties en ze kunnen alleen worden ontvangen als het paard in een emotioneel evenwicht is waardoor we samen over de emoties kunnen surfen.
Om terug te gaan naar de vergelijking met de oceaan, als de emoties op een redelijk niveau zijn voor mijn paard en mij (de golven zijn niet te groot of overweldigend), kunnen we samen iets doen en die golf van emotie rijden tot de intensiteit ervan afneemt, waarna we beide een goed gevoel hebben. Emotie is iets moois als het je energie geeft om dingen samen te doen waardoor je je beide beter voelt als je klaar bent!
Als het paard te gestrest is, is het beter als ik gewoon een stapje terug doe, laat weten dat ik er voor hen ben en me als een partner gedraag zonder me met ze te bemoeien of dichtbij genoeg te komen om ze te irriteren. Ik merk dat, met de tijd en geduld, de stress zal verminderen, en DAN zal ik assertiever kunnen ingrijpen en een meer directe oorzaak zijn voor het paard om zich beter te voelen.
Zoals meestal hangt dus de keuze voor dominant of passief leiderschap mede af van de vraag hoeveel tijd we hebben en hoe veilig we zijn als we ervoor kiezen om stress en emotie op een natuurlijke manier te laten evolueren?
Ik ben zo enthousiast dat ik over zeven weken kan beginnen met het filmen van de tweede Taming Wild-film. Dit tweede project geeft ons een kans om de evolutie van samenwerking met een paard te verkennen, inclusief de tijd- en veiligheidsbeperkingen waar je normaal mee te maken hebt en die de meeste paard/mens relaties beïnvloeden.
In de eerste film kon ik een heel jaar lang in een zeer veilige omgeving werken om het proces van passief leiderschap te ontwikkelen totdat het evolueerde tot assertief leiderschap, en Myrnah en ik konden samen veilig en in alle rust surfen op de emotionele golven.
In “Taming Wild: Pura Vida” creëren we een situatie waarbij we paarden van levens redden die hen stress hebben veroorzaakt, en mogelijk de soorten emotionele chaos (en trauma’s) die uit die stress voortkomen.
We gaan de uitdaging aan om deze emoties samen met onze paarden te surfen terwijl we dwars door het land trekken.
Is het mogelijk om paarden op een veilige manier zich te laten voelen hoe ze zich voelen in een dergelijke situatie? Eerlijk gezegd denk ik dat ik ga leren hoe we een stuk beter kunnen surfen. Hopelijk hoef ik niet te vaak zand te happen omdat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was.
Wens me geluk! En als je op de lijst wilt staan om een kopie van de film te krijgen zodra deze is voltooid, kunt je deze hier vooraf bestellen!
https://www.indiegogo.com/projects/taming-wild-pura-vida/x/17824790#/
Dit wordt een avontuur dat het delen waard is!
Hooves and Heartbeats,
Elsa
