Meditations on Equestrian Art

Het project:
Paarden met een verschillende achtergrond, communicatie door lichaamstaal, gebruik van hulpmiddelen alleen voor de veiligheid nooit om te trainen.

Het doel:
Ontdekken in hoeverre ‘Equestrian Art’ alleen met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Beweging en vertrouwen opbouwen

Felrode rozenbottels aan de kale takken van de rozenstruiken, de donkerrode  meidoornbessen sieren de sprookjesbomen rond het weiland, de laatste verdroogde appels vallen uit de hoogste takken van de bomen in de boomgaard en het gras onder onze voeten, maakt zich op voor de winter. Dit is de achtergrond waartegen Myrnah en ik ons verdiepen in de meditatie van het moment.

Deze meditatie gaat over beweging.

Deze meditatie gaat helemaal over de aankomende film die in januari en februari wordt opgenomen en de onderwerpen die we willen uitwerken met dit project.
De twee meest gestelde vragen die mensen stellen nadat ze de eerste film Taming Wild hebben  gezien zijn :

1. Hoeveel tijd heb je doorgebracht met Myrnah in het jaar dat je de film maakte? Het antwoord is 3 tot 6 uur per dag vijf dagen per week. En
2. Wat als ik Freedom Based Training wil doen, maar niet zoveel tijd heb?

De tweede vraag heeft te maken met het verleden van een paard en wordt vaak gevolgd door nog een volgende vraag:  “Je deed dit met Myrnah, die een ‘schone lei’ was en geen slechte associaties met mensen had, in hoeverre werkt Freedom Based Training voor paarden die in het verleden iets naars hebben meegemaakt, paarden die misschien goede redenen hebben om mensen te wantrouwen.”

Ik vind dat ik deze vragen in theorie kan beantwoorden, maar niet uit de praktijk, omdat ik hier geen persoonlijke ervaring mee heb en dus niet volledig de antwoorden op deze vragen heb ERVAREN.

“Taming Wild: Pura Vida” is het project dat me in staat stelt om heel diep op juist deze vragen in te gaan en ze ook echt te ervaren en te beleven. Ik doe het project omdat ik er zelf van wil leren en we filmen het project zodat mensen over de hele wereld het ook kunnen ervaren en ervan leren!

Hier loop ik nu dus in de weiden van San Juan Island met Myrnah te mediteren over hoe die vragen kunnen worden beantwoord.

De vraag is: Als een paard uit een situatie komt waarin hij/zij weinig reden heeft om mensen te vertrouwen, kunnen we dan een op vrijheid gebaseerde benadering (Freedom Based Training) gebruiken om hen te leren opnieuw mensen te vertrouwen? Hoe kunnen we ons begrip van relaties toepassen om comfort, vertrouwen en verbondenheid te creëren?

Ik geloof dat beweging één van de sleutels is tot het verlagen van stress, en het verlagen van stress opent de deur voor verbinding en vertrouwen.

In de eerste film koos Myrnah zelf hoe en wanneer ze bewoog, en ik werkte met passief leiderschap om haar heen, waarbij ik koos voor bepaalde bewegingen met mijn eigen lichaam  om haar stress te verminderen. Pas als ik dacht dat haar stressniveaus laag genoeg was, ging ik over naar assertief leiderschap waar ik haar vroeg om dingen met mij te doen.

Als je de film hebt gezien, weet je dat ik niet altijd even nauwkeurig was met mijn inschatting van Myrnahs stressniveau, wat betekende dat ik haar soms dingen vroeg te doen op momenten waarop ze alleen NEE tegen me kon zeggen. Ik accepteer dat we allebei aan het leren waren en dat er vaak fouten worden gemaakt in dat leerproces … Aan de andere kant maken die fouten de film misschien wel leuker om te bekijken.

“Taming Wild: Pura Vida” zal niet anders zijn. Andrea en ik zullen ideeën hebben waar we aan werken met onze paardenpartners. Soms gaat dat goed en soms zullen we het verkeerd doen, maar we zullen alles geven wat we moeten geven en leren bij elke stap die we zetten.
Ja, dat meen ik letterlijk, elke stap die we zetten. Dit project is opgebouwd rond het idee dat beweging één van onze grootste bondgenoten is in het opbouwen van een relatie met paarden, dus we gaan dit werk doen terwijl we door Costa Rica lopen van de westkust naar de oostkust.

Nu vraag je je misschien af:

Hoe is dit Freedom Based Training als je een vastgestelde route aflegt tijdens de film. Wat als de paarden dat niet willen?
Dit is één van de vragen die ik graag verder wil onderzoeken. We rekenen tot op zekere hoogte op het idee dat paarden in het wild elke dag behoorlijk reizen en bewegen en we geloven dat we dit natuurlijke instinct kunnen gebruiken om het vertrouwen te ondersteunen dat we met deze paarden willen opbouwen.

Zullen de paarden volledig vrij zijn?
Nee, in situaties met veel verkeer of waar veel mensen zijn, en om te voorkomen dat we ze in het oerwoud kwijt raken en nooit meer terug vinden zullen we indien nodig een halster gebruiken .

Zullen ze soms vrij zijn?
Ja! Zoveel vrijheid als we voelen dat we ze veilig kunnen geven!

Hoe is dit Freedom Based Training als je een vooruit uitgestippelde route aflegt en halsters gebruikt?

De eerste film was op VRIJHEID gebaseerde training met de nadruk op het vrijheidsidee, maar dat konden we alleen doen met Myrna omdat de omgeving waarin we werkten volledig veilig was voor paarden.

In de tweede film zullen we op vrijheid GEBASEERDE training gebruiken. Met het idee dat we ons zullen concentreren op het gebruik van vrijheid als BASIS van begrip en communicatie in de mate dat het veilig kan worden ervaren.

Ik heb tijdens FREEDOM Based Training met Myrnah in één jaar meer geleerd dan in alle jaren daarvoor. Ik geloof dat dit tweede project opnieuw een drastische kennisontwikkeling zal zijn voor alle betrokkenen. We zullen ons focussen op vrijheid als BASIS voor wat we doen. Vrijheid zal het kader zijn om te begrijpen hoe tijd en vertrouwen verweven zijn in deze partnerschapreis tussen paard en mens.

Totdat we laarzen op de grond hebben in Costa Rica en onze nieuwe paardenpartners ontmoeten. Zal ik met Myrnah door onze weilanden lopen hier op San Juan Island, en mediteren over wat het betekent om vertrouwen te ontwikkelen door beweging

Ik beloof je, je op de hoogte te houden van de dingen die we onderweg leren.
Als je het nog niet hebt gedaan, kijk dan nog even bij Kickstarter voor “Taming Wild: Pura Vida”. We hebben een geweldige ‘community’ rond dit project en ik zou graag zien dat je er deel van uitmaakt voordat de Kickstarter op 7 december eindigt.

Hooves and Heartbeats,

Elsa

TamingWild.com

Het project:

Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre de kunst van de paardensport uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Het vinden van je “plek”

Terwijl het buiten regent lig ik, ’s ochtends vroeg, opgerold op de bank met de honden om me heen en denk ik na over hoe ik hier ben gekomen? Hoe komt het dat dit mijn ‘plek’ is in de samenleving? Wat waren de acties die tot dit moment hebben geleid?

Of misschien waren het niet mijn acties die me naar deze plek in het leven brachten. Misschien waren het de acties van de hele groep om mij heen, die me steunden en vooruit stuwden terwijl ik leerde.

Als ik paarden en mensen help om hun relaties te ontwikkelen, heb ik deze theorie waar ik mij op baseer. De theorie is, dat iedereen een soort ongetemde oerbehoefte heeft die wíl wat we willen wanneer we het willen! Ieder van ons neemt voortdurend beslissingen over de mate van onafhankelijkheid om onze verlangens na te jagen, of hoeveel we ons comfortabel voelen anderen te motiveren of te domineren om hun persoonlijke wensen op te geven, en in plaats daarvan samen te werken met ons project.

Maar, en dit is echter cruciaal, we zijn allemaal op zoek naar een gemeenschap, een samenleving of een groep waar we deel van uitmaken en, afhankelijk van de mate waarin deze samenleving zelfgemotiveerd is en verweven met onze persoonlijke acties en doelen, zijn wij ook als individu meer tevreden binnen een gemeenschap/groep.

Paarden hebben behoefte aan een kudde-leven; Ik geloof dat mensen hetzelfde hebben.

Ik geloof ook dat deze ‘samen-’ leving een eindeloze dans is tussen de persoonlijke wensen van een individu en de wensen en behoeften van onze omgeving/onze partners. Deze wensen en behoeften zijn groot in aantal en zeer gevarieerd en maken onderdeel uit van het ingewikkelde ruilsysteem waar we allemaal mee leven.

Jij helpt mij, ik help jou. Ik krab jouw rug, jij de mijne.

Er is iets grappigs dat ik zie in mijn kudde paarden dat die uitdaging illustreert. We hebben zowel Arabische paarden als Mustang-paarden bij elkaar in een kudde en hun behoeften en wensen zijn heel verschillend als het gaat om het krabben van elkaars ruggen. Mustangs hebben een redelijk harde huid en vinden het fijn als een ander paard stevig zijn tanden erin zet om hard te krabben. De Arabieren daarentegen hebben een dunne en gevoelige huid en houden meer van een zacht geknabbel. Wanneer een Mustang en een Arabier elkaars ruggen krabben, zie je dat de Arabieren hun rug lager en lager houden om zich te onttrekken aan de stevige beet van de Mustangs, terwijl de Mustangs juist harder en harder krabben om aan te geven dat ze zélf graag wat steviger gekrabd willen worden.

In hun poging om te krijgen wat ze willen, zijn beide paarden niet goed in staat om hun partner het juiste te geven.

Wij mensen denk ik, bevinden ons vaak in een vergelijkbare situatie en het is een taak van ons intellect om uit te zoeken hoe we onze partner kunnen geven wat hij/zij nodig heeft of wil, terwijl we tegelijkertijd onze eigen behoeften en wensen communiceren. We zijn allemaal verschillend, we zijn allemaal uniek, en dat maakt onze wereld zo heel interessant en divers om in te leven. Het is ook de kern van elke uitdaging die we tegenkomen.

Omdat het Thanksgiving-vakantie in de VS is, wil ik al mijn leraren en al mijn studenten bedanken die mij geholpen hebben deze verscheidenheid en het prachtige mozaïek van personages waaruit mijn gemeenschap bestaat te begrijpen.

Ik zou niet kunnen doen wat ik vandaag doe zónder de lessen van iedereen die ik onderweg ben tegengekomen.  Ja, IEDEREEN, waar ik mee heb gewerkt op alle verschillende niveaus van het intensiteitspectrum, heeft me een belangrijk stuk van de puzzel gegeven.

Deze dankbaarheid waar ik het over heb, is heel belangrijk voor mij, en ik heb het gevoel dat ik erover moet praten gezien de buitengewoon zachte en stille aard van het werk dat ik nu met paarden doe. Soms vragen mensen uit mijn omgeving mij waarom ik niet wat meer in actie kom, of mij duidelijk uitspreek tégen de meer dominante methodes van paarden trainen, maar dat is niet mijn stijl. Ik geloof niet in een ‘ik tegen de wereld’ model van leven. Ik geloof dat ik van de wereld leer terwijl ik ermee werk en mijn eigen keuzes maak.

Elke dag leer ik van mijn gemeenschap en dat maakt dat ik elke dag een beetje beter onderdeel van die gemeenschap ben. Ik zal altijd die ongetemde innerlijke oerbehoefte  hebben die wil wat het wil wanneer het het wil. Ik zal ook altijd mijn hart en mijn intellect hebben om me te helpen die ongetemde behoefte te temmen, wat me helpt een prachtig deel van mijn gemeenschap te zijn, en dat wil ik misschien zelfs meer dan de persoonlijke wensen en behoeften.

Er is een evolutie van ‘zijn’ voor ons allemaal en de juiste leraren en studenten verschijnen op de juiste momenten om ons te helpen onze eigen ‘plek’ in de gemeenschap te maken.

Ik ben zeer dankbaar voor mijn vroegere Pony Club-leraren die mij een perceptie leerden van hoe een samenleving met paarden zou kunnen zijn, en voor mijn tijd met de Linda Tellington Jones-gemeenschap toen ze me lieten zien hoe de ‘samenleving’ met paarden eruit zag vanuit hún perspectief. De Franse klassieke dressuurmeesters, en ook het meer Duitse perspectief op dressuur, de eventtrainers, de endurance rijders, de Centered Riding-, Feldenkrais- en Alexandertechniek beoefenaars. Het enorme scala aan gemeenschappen dat elke variëteit aan perspectieven overbrugt, van clickertraining en vriendschapstraining tot gedragdeskundigen, ethologie en telepathische communicatie. De Natural Horsemanship trainers van Tom Dorance en Ray Hunt tot John Lyons, Parelli en Buck Branaman. Deze lijst is zeker niet uitputtend en ik ben ze allemaal en nog veel meer dankbaar voor wat ze me hebben geleerd. Er zijn video’s op het internet van mijn Parelli-vaardigheden, en hoewel dat niet het soort werk is, dat ik nu nog doe met paarden, zou ik niet kunnen doen wat ik nu doe zonder de opleiding die ik heb gehad en de leraren die mij hebben laten zien wat ze weten.

Ik ben alle leraren dankbaar die hun ‘plek’ in de gemeenschap hebben ontdekt en het daarna met mij hebben gedeeld. Ik hoop hetzelfde te kunnen doen en te delen wie ik ben binnen mijn gemeenschap via de ‘plek’ die ik heb opgebouwd rond Freedom Based Training.

Freedom Based Training is slechts één van de vele perspectieven; het is niet beter dan het perspectief van iemand anders. Ik geloof echter wel dat wat ik doe en wat ik leer, op zijn eigen manier zal helpen de grotere paardengemeenschap vorm te geven. Als ik een beetje schoonheid aan de wereld kan toevoegen terwijl ik op aarde ben, dan heb ik mijn deel gedaan

Ik moedig iedereen, die net als ik geniet van Freedom Based Training, aan om het in je op te nemen, maak het van jou en laat het een essentieel onderdeel worden van wie je bent in je unieke ‘plek’ in de wereld.

Ik hoop niet dat iemand traint om precies te zijn zoals ik. Jij kunt JIJ zijn, met je eigen ongetemde innerlijke oerbehoefte en je eigen manieren om hiermee om te gaan en je ‘plek’ in de gemeenschap te vinden.

Ik juich je hier toe, waardeer je omdat je een deel van mijn gemeenschap bent, blij dat ik een klein deel van jouw gemeenschap ben en zoveel goeds in de wereld deel.

Hooves en Heartbeats,
Elsa

TamingWild.com

P.S. Als je nog geen mogelijkheid hebt gehad, kijk dan alsjeblieft even op Kickstarter for the second Taming Wild Movie en neem een moment om het te steunen. Ik heb echt mijn gemeenschap nodig om dit project aan te slingeren tot het doel is bereikt. Dank je! ~Elsa

https://www.kickstarter.com/projects/elsasinclair/taming-wild-pura-vida

Het project:
Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre de kunst van de paardensport uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Een gevoel van verbondenheid

Onlangs kwam er een vraag die de kern raakt van wat ik doe en waarom ik les geef.
“Hoe beloon je goed gedrag bij je paard?”
Mijn antwoord, heel therapeutisch is, om het om te draaien en je dezelfde vraag te stellen maar in een iets andere vorm: “Hoe laat je aan je vrienden zien dat je hun gedrag waardeert? “

Waarschijnlijk moet je daar even over nadenken, en ook over de consequentie van het feit, dat we met dieren vaak anders omgaan dan met mensen. Je zou je zelfs kunnen afvragen waarom dat is. Voor onze menselijke vrienden gebruiken we geen teugel om de druk als beloning vrij te geven (althans niet in de sociale kringen waarin ik verkeer), en het wordt over het algemeen een beetje raar gevonden als we iedere keer snoep uitdelen als iemand iets doet wat we leuk of goed vinden.

Dus wat doen we?
Maya Angelou (hoogleraar en Amerikaanse schrijfster) suggereert dat er vier dingen zijn die we elkaar voortdurend vragen:
1. Zie je mij?
2. Kan het je schelen dat ik hier ben?
3. Ben ik genoeg voor jou, of wil je dat ik mijn gedrag op de een of andere manier verbeter?
4. Kan ik zeggen dat ik speciaal voor je ben door de manier waarop je naar me kijkt?

Wanneer het antwoord “Ja” is, hebben we een gevoel van verbondenheid dat ons een veilig gevoel geeft in de wereld.
Ik geloof dat deze behoefte aan veiligheid, en het gevoel verbonden te zijn in het hier en nu, waar is voor mensen en paarden en honden … en waarschijnlijk ook voor veel andere soorten levende wezens.

Deze behoefte aan verbondenheid is volgens mij de drijvende kracht voor het ontwikkelen van een intrinsieke motivatie om wat dan ook voor elkaar te krijgen in het leven.

Laten we nu even praten over intrinsieke en extrinsieke motivatie. Als we de voor de hand liggende en vertrouwde EXTRINSIEKE-motivators van druk en afgepaste beloning wegnemen, houden we lichaamsbewegingen en persoonlijke keuzes in tijd en ruimte over.
Wanneer ik een manier vind om aan mijn paard uit te drukken dat:
1. Ik hem/haar zie.
2. Dat het mij kan schelen dat hij/zij daar is.
3. Dat hij/zij goed genoeg is zoals hij/zij is, of dat er iets is dat in zijn/haar vermogen ligt om te doen dat hem/haar goed genoeg maakt.
4. Dat hij/zij belangrijk voor mij is, door de manier waarop ik handel.
dan zouden deze vier punten EXTRENSIEKE motivatoren voor een paard zijn om ervoor te kiezen bij mij te willen zijn. Ik heb hun behoeften vervuld en heb ze beloond met een gevoel van verbondenheid met mij.
Maar met Freedom Based Training wil ik nog een stap verder gaan. Namelijk – INTRINSIEKE -motivatie.

INTRISIEKE motivatoren zijn gevoelens die van binnenuit komen en die geen voor de hand liggende bron lijken te hebben. INTRINSIEKE-motivatoren zijn getriggerde gevoelens die voortkomen uit gewoontepatronen van de hersenen.
Met andere woorden, wanneer EXTRINSIEKE-motivatoren consequent goede gevoelens veroorzaken, dan ontstaan er hersenpatronen die ervoor zorgen dat alle vergelijkbare omstandigheden min of meer dezelfde goede gevoelens oproepen, zonder aanwijsbare reden.
Ik geloof dat in zekere mate gedrag dat INTRINSIEK gemotiveerd is, sterker is dan gedrag dat EXTRINSIEK gemotiveerd is. Dit is de drijvende theorie achter Freedom Based Training.

In het begin van een relatie met een paard maar ook gedurende de relatie vind ik het heel belangrijk om het paard, wat ik noem, `Gratis Flow’ te geven. Ik ben dan in harmonie met het paard, zónder dat hij/zij daar ook maar íets voor terug hoeft te doen.

Als hij/zij loopt, loop ik, als hij/zij ergens naar kijkt, kijk ik daar ook naar.  Terwijl ik deze ‘Gratis Flow aan mijn paard geef, spelen de vier ideeën een rol.
1. Ik zie hem/haar, en hij/zij weet dit omdat ik reageer – alles wat hij/zij doet is belangrijk voor mij en wordt beantwoord of geanticipeerd.
2. Het kan mij schelen dat hij/zij er is, en dat weet hij/zij omdat ik zijn/haar lichaamstaal bekijk en zie waar ik moet gaan staan en wanneer ik moet bewegen zodat zijn/haar comfortniveaus voortdurend toenemen en hij/zij zich steeds beter gaat voelen.
3. Hij/zij is goed zoals hij/zij is, dat is wat `Gratis Flow is. Het paard hoeft niets te doen of te veranderen om mijn harmonie en partnerschap te verdienen.
4. Het paard is belangrijk voor me, en dat weet hij/zij door de manier waarop ik de omgeving scan en zorgvuldig op gevaar let wanneer dat is wat hij/zij nodig heeft, of, als we het erover eens zijn dat er geen gevaar is, doe ik hetzelfde (ik spiegel zijn/haar gedrag) of voeg iets toe aan dat waar hun focus ligt. Wat belangrijk is voor mijn paard is ook belangrijk voor mij.

Deze lijst is een prima lijst van dingen die we kunnen doen om paarden extrinsiek te motiveren om van onze aanwezigheid te genieten. Maar hoe zorgen we dat die EXTRINSIEKE motivatie overgaat in INTRINSIEKE-motivatie?

Het antwoord: door het vaak genoeg te herhalen en, nog belangrijker, door elke interactie te beëindigen op het best mogelijke gevoel.
Het brein is namelijk voortdurend bezig met het herkennen en interpreteren van ervaringen, en de laatste ervaring in een situatie, is wat de hersenen het beste onthouden.

In Freedom Based Training is dat een belangrijk onderdeel dat we voortdurend gebruiken. Als ik bij elke interactie een goed gevoel (EXTRINSIEKE-motivatie) kan veroorzaken en de blijvende herinnering aan die interactie goed is zullen de volgende keer dat een vergelijkbare interactie plaatsvindt de hersenen van het paard automatisch een goed gevoel afvuren door het lichaam en hebben ze zichzelf (INTRINSIEK) onmiddellijk beloond voor deelname aan die interactie.

Dat brengt ons bij de oorspronkelijke vraag.

“Hoe beloon je goed gedrag bij je paard?”

Ongeacht hoe we ervoor kiezen om te leven, het leven heeft altijd yin en yang, zwart en wit, het aangename en het onaangename omdat het het contrast is, dat ons de rijkdom van het leven toont. Beloning moet een tegenpool van “gebrek aan beloning” hebben.

Wanneer ik tijd doorbreng in `Gratis Flow’ met een paard, geef ik het paard precies wat hij/zij  nodig heeft (naar mijn beste vermogen), en in die tijd maak ik een catalogus in mijn gedachten van alles wat uitdagend lijkt voor dat paard – de dingen die ze liever niet zo lang doen. Hoe beter ik mijn paard ken, hoe beter ik onze relatie zo vorm kan geven dat we allebei zoveel mogelijk samen genieten van onze tijd.

Daarna kan ik langzaam en voorzichtig mijn persoonlijke keuzes gaan gebruiken als EXTRINSIEKE-motivators. Als ik een gedrag zie dat ik goed vind, bevestig ik het met Flow (harmonie tussen het paard en mij). Ik doe iets dat duidelijk binnen de comfortzone van mijn paard ligt. Dit is niet langer “gratis” zoals het eerder was omdat het paard het nu “verdiende” door iets te doen wat ik goed vond. Als het paard dan iets doet wat ik niet wil, ga ik mijn paard vragen iets te doen wat een uitdaging is terwijl ik op zoek ben naar het moment waarop, datgene wat moeilijk is (dus buiten de comfortzone ligt) een beetje beter aanvoelt dan daarvoor. Op dát moment ga ik terug naar Flow met mijn paard. (Het is belangrijk om te beseffen dat dus het opbouwen van goede gevoelens over uitdagende dingen de manier is hoe we INTRINSIEKE-motivatie ontwikkelen bij het paard om uitdagingen met je te proberen.)
Timing is dus heel belangrijk bij het bepalen of je een actie onderneemt die op een bepaalde manier anders of uitdagend is (dus buiten de comfortzone ligt), of wanneer je terug gaat naar Flow.

Flow en harmonie als motivator gebruiken bij je paard werkt alleen als je voldoende `Gratis Flow’ hebt aangeboden en ze weten dat ze het prettig vinden en het willen.
Als je iets als beloning gaat aanbieden, zorg er dan voor dat er, in enige mate, een INTRINSIEK goed gevoel aanzit. En als je iets aanbiedt als een beloning, moet er ergens in de ervaring een tegenpool zijn van een gebrek aan beloning. Dit is hoe motivatie werkt.

Nu je weet hoe dit werkt, is je keuze gewoon de mate van intensiteit die je kiest te gebruiken in die relatie. Hoeveel druk wordt gevoeld en hoeveel beloning wordt aangeboden als tegenprestatie is aan jou!
Freedom Based training draait om subtiliteit en bewustzijn. We trainen elkaar allemaal de hele tijd, of we het nu begrijpen of niet.

Denk er eens over na de volgende keer dat je met je menselijke vrienden bent. Hoe beantwoorden ze je vier vragen, en hoe beantwoord je die van hen?
1. Zie je mij?
2. Kan het je schelen dat ik hier ben?
3. Ben ik genoeg voor jou, of wil je dat ik me op de een of andere manier aanpas?
4. Kan ik zeggen dat ik speciaal voor je ben door de manier waarop je naar me kijkt?
Hoe is de patroonvorming van jouw brein voor verwachting? En beïnvloedt die patroonvorming en de verwachting dat het een goed gevoel oplevert de mate waarin jij met die vrienden wilt zijn?
Zie je de balans tussen beloning en gebrek aan beloning die ons motiveert om bepaalde gedragskeuzes te maken?
Als er voldoende gevoel van verbondenheid is, zullen we bijna alles doen voor onze vrienden; en wanneer we het besef hebben dat een kleine gedragsverandering ons nog meer het gevoel van verbondenheid zal geven, zullen we nog meer doen voor onze vrienden.

If you enjoyed this blog, please stop by the Kickstarter for Taming Wild’s second movie and take a moment to support it during November 2017!

https://www.indiegogo.com/projects/taming-wild-pura-vida

I can’t wait to take all the theory that has been developed so far through Freedom Based Training and take it into action down the trail as we cross Costa Rica. The two horses who take that journey with us will teach us even more I am sure, and I can’t wait to share it in the movie “Taming Wild: Pura Vida”.

Hooves and Heartbeats,

Elsa

Bij paarden werkt het net zo.
De manier waarop we onszelf uitdrukken met paarden zal natuurlijk anders zijn dan bij mensen, maar ik vind dat de kernwaarden vrijwel hetzelfde zijn. Ze zijn misschien prooidieren terwijl wij meer roofdieren zijn, maar we zijn allebei kuddedieren!
Als je dit blog leuk vond, kijk dan alsjeblieft even bij Kickstarter voor de tweede film van Taming Wild en steun ons alsjeblieft!
https://www.kickstarter.com/projects/elsasinclair/taming-wild-pura-vida
Ik kan niet wachten om alle theorie van Freedom Based Training verder toe te passen terwijl we dwars door Costa Rica trekken. De twee paarden die met ons op reis gaan, zullen ons nog meer leren, dat weet ik zeker, en ik kan niet wachten om het te delen in de film “Taming Wild: Pura Vida”.
Hooves en Heartbeats,
Elsa

tamingwild.com

Het project:
Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor de veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre Equestrian Art uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Focus

De wereld waarin we leven is groot en mooi en er zijn vele wegen die we kunnen gaan, soms meanderend, vaak ook met grote snelheid. De vraag is, waar rennen we van weg? Of waar rennen we naartoe? Of leven we gewoon in het huidige moment?

Wat kan er onderweg belangrijk zijn?

Paarden en mensen werkten door de geschiedenis heen samen als reispartners, soms rennend ergens heen, soms rennend ergens vandaan. Maar, gaandeweg ontdekten wij, dat het prettiger is om ergens naar toe te gaan of ergens vandaan te gaan sámen met een partner.

Ook ontdekten we dat sommige partners gemakkelijker zijn om mee te reizen dan anderen en stukje bij beetje kwamen we erachter wát een gemakkelijkere metgezel maakt. Wat zorgt voor een betere reiservaring, en hoe bereiken we dat met verschillende paarden, of hoe kunnen we anderen helpen dat te bereiken met hun partner.

Elke paardentrainer heeft zijn eigen theorieën over wat de belangrijkste punten zijn en in de loop der jaren heb ik zelf ook een paar ideeën bedacht. Wanneer ik op een idee stuit dat het leven voor mij en mijn paardenpartners lijkt te verbeteren, deel ik het eerst met een paar studenten. Als ik zie dat deze ideeën inderdaad nuttig zijn, komen ze op deze blog terecht.

Omdat ik Freedom Based Training® onderwijs, is vrijheid altijd het eerste wat opkomt. Kunnen we vrij zijn en ook partners zijn? Hoe doen we dat? Hoe ziet een partnerschap tussen twee vrije wezens eruit?

Het tweede wat naar boven komt, is Veiligheid. Hoe ontwikkelen we een gevoel van veiligheid met partners die vrij zijn om hun eigen beslissingen te nemen? Hoe ziet dat eruit?
Pas als vrijheid en veiligheid zijn aangepakt ben ik geïnteresseerd in iets wat alles nóg beter maakt, namelijk focus.

Iedereen, paarden én mensen, wordt beter in dat waar de aandacht op gericht is.

In mijn wereld van het trainen van paarden, komt het erop neer paarden te leren focussen zonder te aarzelen. Soms is het de focus op de leider die we willen, dus het paard begrijpt wat de leider vraagt. Soms is het het obstakel voor ons waar we willen dat het paard zich op concentreert, of het nu een hindernis is of een razende rivier die we gaan oversteken.

Maar waarom is het zo moeilijk om de focus van een paard ergens op gericht te houden? Waarom willen ze hun focus meestal niet vasthouden op dat waarvan wij graag willen dat ze gefocust zijn. Ik denk dat dat te maken heeft met de eerste twee zaken; vrijheid en veiligheid.

Iedereen heeft de behoefte zich veilig te voelen. En we hebben allemaal een soort grens van hoeveel veiligheid we nodig hebben en hoeveel we bereid zijn om voor die veiligheid te vechten. Pas nadat een paard zich redelijk veilig voelt, zal het ervoor kiezen om alles te doen wat een partner vraagt.

Wij allen, paarden én mensen, zijn pas bereid onze Vrijheid op te geven in de mate waarin we voelen dat we er Veiligheid voor terug krijgen.
Wanneer we een partnerschap opbouwen met een ander wezen, is het deze balans van Vrijheid en Veiligheid die altijd in beweging is. In Freedom Based Training® probeer ik zoveel mogelijk van beide op te bouwen – Vrijheid en Veiligheid samen!

Laten we meer praten over focus.

Stel dat het einddoel is om focus te houden op een specifiek onderwerp waar we beter in willen worden, hoe kunnen we dat dan realiseren op een manier die tegelijkertijd steeds meer vertrouwen tussen paard en mens bouwt?

Ik denk dat het uiteenvalt in vijf ontwikkelingsfasen.
1. Verandering van focus.
2. (Ver)drijven (Drive) gebruiken om de focus te wijzigen.
3. Duidelijker veranderingen van focus.
4. ‘(Aan)trekken’ (Draw) gebruiken om de focus te wijzigen.
5. Focus houden.

In het begin van een relatie voelt het paard nog steeds dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid en hebben ze niet voldoende vertrouwen opgebouwd om die taak aan de mens over te dragen. Iedere keer dat een paard iets anders opvalt (ze veranderen van focus), beoordelen ze hun relatieve veiligheid. De wind in de bomen, de hond in het veld, een vogel die voorbij vliegt, een vrachtwagen die toetert in de verte. Al deze dingen zijn van belang voor een paard en in het begin zullen ze niet bereid zijn om hun focuswijzigingen op te geven, omdat hun beoordeling belangrijk is voor hun toekomstige veiligheid en comfort. Ik geloof dat we dit stadium van de relatie op twee manieren kunnen respecteren.

De eerste is om ze te laten zien dat we ook opletten! Als wij onze focus vaker kunnen veranderen dan het paard, houden we duidelijk alles in de gaten om ons heen, nog méér dan het paard dat doet. De tweede manier is het erkennen en waarderen van elke focusverandering die het paard maakt. Deze bewegingsconversatie is de sleutel voor het opbouwen van het vertrouwen van een paard. Ik merk dat hoe meer consistent, ritmisch en divers de focusverschuivingen van een paard zijn, hoe kleiner de kans is dat ze ergens bang voor zijn. Ze hebben zelf gezien dat er niets is om bang voor te zijn. Dit is de eerste bouwsteen voor een goede relatie.

1. Verandering van focus

In het begin van een relatie voelt het paard nog steeds dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid en hebben ze niet voldoende vertrouwen opgebouwd om die taak aan de mens over te dragen. Iedere keer dat een paard iets anders opvalt (ze veranderen van focus), beoordelen ze hun relatieve veiligheid. De wind in de bomen, de hond in het veld, een vogel die voorbij vliegt, een vrachtwagen die toetert in de verte. Al deze dingen zijn van belang voor een paard en in het begin zullen ze niet bereid zijn om hun focuswijzigingen op te geven, omdat hun beoordeling belangrijk is voor hun toekomstige veiligheid en comfort. Ik geloof dat we dit stadium van de relatie op twee manieren kunnen respecteren.

De eerste is om ze te laten zien dat we ook opletten! Als wij onze focus vaker kunnen veranderen dan het paard, houden we duidelijk alles in de gaten om ons heen, nog méér dan het paard dat doet. De tweede manier is het erkennen en waarderen van elke focusverandering die het paard maakt. Deze bewegingsconversatie is de sleutel voor het opbouwen van het vertrouwen van een paard. Ik merk dat hoe meer consistent, ritmisch en divers de focusverschuivingen van een paard zijn, hoe kleiner de kans is dat ze ergens bang voor zijn. Ze hebben zelf gezien dat er niets is om bang voor te zijn. Dit is de eerste bouwsteen voor een goede relatie.

2. (ver)drijven gebruiken om de focus te wijzigen

Terwijl we werken aan het eerste stadium waarbij we waardering hebben voor focuswijzigingen en waarbij we consistente en ritmische focuswijzigingen versterken zul je merken dat elk paard verschillend is in waar hij/zij zich het meest op concentreert. Dit is waar stap 2 begint met behulp van (ver)drijven de focus van je paard te veranderen. (Ver)drijven betekent hier met gebruik van druk voor korte tijd afstand creëren. Ik kan het paard “duwen” in een beweging van mij af, of ik kan mezelf “bewegen” van het paard weg. ‘(Ver) drijven is bedoeld om een ​​bepaalde afstand te creëren. Stel dat een paard vooral sterk is in het staren naar de horizon, dan zal hij dát het meeste doen.  Maar juist het wisselen van focus veroorzaakt vertrouwen bij het paard, dus elke keer dat dit paard zijn focus op de horizon heeft, gebruik ik ‘(ver)drijven’ totdat het paard zijn/haar focus op iets anders heeft en dát ga ik dan waarderen en versterken.

Het doel is hier nog steeds verandering van focus. Het paard hoeft het nieuwe focuspunt niet vast te houden, alleen zijn focus te veranderen als ik het vraag. Het is mijn taak om hem/haar te vragen een verandering te proberen en vervolgens zijn/haar inspanningen te erkennen en te waarderen. Ik merk dat verandering van focus de stress bij een paard verlaagt zolang ze niet gedwongen worden die focus langer vast te houden dan ze zelf kiezen. Als het paard leert te reageren op mijn “(ver) drijven’ waardoor ze hun focus veranderen en ze zich daardoor beter gaan voelen, begint het vertrouwen tussen ons te groeien.

3. Duidelijkere focuswijzigingen

In het begin van dit proces, erken en versterk ik elke poging tot focusverandering en opmerkzaamheid van het paard. Dat betekent dat elke beweging van het oor, of rimpel van de neus, of draaien van het oog in de oogkas wordt gewaardeerd. Tegen de tijd dat we bij het derde stadium aankomen, begrijpt het paard dat focuswijzigingen hem beter doen voelen, maar het leren bewust en aanwezig te zijn vereist nieuwe neurale doorgangen in de hersenen. Dit ontwikkelen is een proces en voelt net als het tillen van gewichten soms aan als werk. Als het paard sterk genoeg is om de kleine veranderingen van focus gemakkelijk te maken, gaan we een stap verder en belonen alleen de grotere veranderingen van focus.

Er zijn vijf grote focusgebieden die we in gedachten moeten houden:

1. Zelf (het paard is met zijn aandacht bij zichzelf)
2. Kudde (het paard is met zijn aandacht bij de andere paarden)
3. Omgeving (het paard is met zijn aandacht bij (iets uit) de omgeving)
4. Leider (het paard is met zijn aandacht bij diegene die de beslissingen neemt )
5. Leren (het paard is met zijn aandacht bij het leren van iets)

Een student wees mij er deze week op dat de afkorting SHELL (Self, Herd, Environment, Leader, Learning) is en ik denk dat dat passend is, omdat de combinatie van alle categorieën een soort veiligheidsschelp rond het paard creëert.

4. Gebruik ‘(aan)trekken’ (Draw) om de focus te wijzigen.

In deze vierde fase begint focuswerk voor mij als paardentrainer echt leuk te worden. Vertrouwt mijn paard mij genoeg om te denken dat mijn ideeën goede ideeën zijn? Heb ik bewezen dat mijn beslissingen ervoor zorgen dat mijn paard zich voldoende beter voelt, dat mijn paard meer geïnteresseerd is in mij als partner dan in het feit dat hij vrij en onafhankelijk is? Wanneer ik van focus verander, handelt mijn paard in harmonie met mij? In dit stadium van het spel verwacht ik dat mijn paard keuzes zal maken die in overeenstemming zijn met mij of een aanvulling op mij zijn. Als ik naar de OMGEVING kijk, doet mijn paard dat ook – allebei in harmonie. Als ik naar mijn paard kijk en hem/haar vraag om iets te doen, dan maakt hem dat tot mijn KUDDE, en mijn paard kan complementair zijn in zijn focus door naar mij te kijken als de LEIDER. Als het paard NIET op een complementaire of harmonieuze manier reageert op mijn focusveranderingen, betekent dit dat ik meer werk moet verrichten in de eerste drie stappen van de ontwikkelingsfasen van de focus.

5. Focus houdenHier beginnen de meeste paardentrainers. Wanneer we een paard vragen om zijn/haar aandacht vast te houden, vragen we hem om te vertrouwen op onze beoordeling dat niets anders belangrijk is. We vragen het paard om onze leiderschapsbesluiten zo volledig te vertrouwen dat ze niet hoeven te twijfelen aan ons oordeel. Dat is inderdaad een groot vertrouwen.
   Met de juiste tools, kunnen sommige trainers en paarden inderdaad direct naar deze vijfde stap springen en dit samen focus houden bouwt een mooie band. Maar op het moment dat je alle hekken, halsters, touwen, vlaggen, zwepen en  voedselbeloningen weghaalt, zul je je bouwstenen moeten afbreken tot kleinere stappen en stap voor stap een solide vertrouwenslaag moeten opbouwen.

   Ik wil met het werk dat ik doe in Freedom Based Training® niet afgeven op welke andere vorm van trainen dan ook, maar gewoon deze vragen te stellen:

   
   Hoe kunnen we partnerschap met een paard opbouwen zónder het gebruik van hulpmiddelen?

    

   Als we kunnen begrijpen hoe training zonder hulpmiddelen mogelijk is, kunnen we die kennis dan gebruiken op het moment dat we wél tools gebruiken?

    

   In januari ga ik o.a. deze vragen stellen tijdens het filmen van de tweede film “Taming Wild: Pura Vida”

   
   In deze tweede film ga ik samenwerken met Andrea Wady. Zij heeft de afgelopen dertien jaar het bedrijf “Discovery Horse Tours” in Costa Rica geleid en samen gaan we twee paarden  redden die door mensen zijn afgedankt en als waardeloos bestempeld en ze trainen naar een tweede kans op een zinvol leven.

   De training wordt uitgevoerd terwijl we van de Westkust naar de Oostkust dwars door Costa Rica trekken.

Andrea en ik zullen beweging en leiderschap gebruiken om gevoelens van veiligheid en comfort op te bouwen tijdens onze trektocht. We zullen alleen eenvoudige hulpmiddelen gebruiken die we nodig hebben om iedereen veilig te houden en daarnaast gebruiken wij onze kennis om gaandeweg een partnerschap op te bouwen met de paarden.

In deze film willen wij de ideeën gebruiken die in de eerste Taming Wild-film zijn ontwikkeld en deze in een kader plaatsen waardoor ze nog bruikbaarder en inspirerender zijn voor paardenenthousiastelingen overal ter wereld.

Ik vraag jullie allemaal even een moment te nemen en onze Kickstarter-pagina te bekijken en deel te nemen aan onze community rond deze film. Ik zal verschillende financiële wegen bewandelen om deze film te financieren en het helpt als ik kan laten zien dat veel mensen ons volgen en achter ons staan.

Doe je mee met ons avontuur  “Taming Wild: Pura Vida” over het ontwikkelen van een relatie tussen paarden en mensen?

Samen denk ik dat we ook anderen kunnen blijven inspireren tot het vinden van hun eigen persoonlijke avonturen in het ontwikkelen van een partnerschap.

Lang leve Vrijheid, Veiligheid en Focus om ons te helpen betere partnerschappen te hebben!

Hooves and heartbeats,

Elsa Sinclair

TamingWild.com