Meditations on Equestrian Art

Het project:
Paarden met een verschillende achtergrond, communicatie door lichaamstaal, gebruik van hulpmiddelen alleen voor de veiligheid nooit om te trainen.

Het doel:
Ontdekken in hoeverre ‘equestrian art’ alleen met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Surfen op de emotionele golven

Ik heb deze week een goed gesprek gehad met een student en zij begon over een onderwerp  waar velen voor terugdeinzen. Het onderwerp fascineert mij en houdt mij bezig.

De vraag is: Zijn we overgeleverd aan de emotionele toestand van ons paard? Hoe zit het met dat paard dat op het ene moment van je lijkt te houden en je het volgende moment bijt?

Hoe gaan we daar mee om binnen Freedom Based Training?

Mijn antwoord is JA, in Freedom Based Training zijn we overgeleverd aan de emotionele toestand van ons paard, omdat ze op deze manier van trainen vrij zijn om te voelen hoe ze zich voelen.

Door je paard de vrijheid te geven om zich te voelen zoals hij/zij zich voelt, kunnen we ze op een veel dieper niveau kennen. Deze emoties zijn de manier waarop we de stressniveaus van ons paard kunnen lezen. Maar hoe we op deze golven van emoties surfen, heeft alles te maken met de relatie die eruit voortvloeit.

Wanneer je een partner hebt die erg emotioneel is, zijn er golven van emotie die ze voelen en deze golven van emotie kunnen je net als de golven van de oceaan neerslaan als je even niet kijkt, of je hoog optillen en dragen. Het hangt ervan af hoe je reageert. Ja, ik weet dat het idee dat we mogelijk de intensiteit van de emotie van ons paard kunnen volgen moeilijk te zien is wanneer we voor de vijfde keer op de grond liggen en zand spugen.

Wat doen de meeste paardentrainers wanneer een paard overdreven emotioneel wordt?

De conventionele norm is om het paard te laten weten dat zijn/haar gedrag ongepast is door “het verkeerde moeilijk en het juiste gemakkelijk te maken”. Dat betekent dat als een paard je bijt, je iets doet dat het niet op prijs stelt, zoals een hard geluid maken om ze te verrassen, of ze door de round pen te jagen tot ze wensten dat ze er nooit aan hadden gedacht om je te bijten of ze achteruit of in rondjes laten lopen tot ze wensten dat ze zichzelf hadden gecontroleerd in plaats van uit te halen.

Daarin ligt echter de kern van het probleem. Als een paard zichzelf controleert en niet toegeeft aan de impuls die het voelt, gaat de stress die de energie achter die emotionele impuls is niet weg, maar wordt begraven om later weer tevoorschijn te komen.

Dus wat doen we in Freedom Based Training wanneer een paard je bijt?

Welnu, als we ons werk als passieve leider goed doen, zou zoiets nóóit gebeuren. Passief leiderschap heeft alles te maken met op het juiste moment op de juiste plek zijn.

Dus dat betekent dat als je paard het soort stress voelt dat kan leiden tot een emotionele uitbarsting, je moet zorgen dat je NIET zo dicht bij je paard bent!

Er is zoveel dat je kunt doen op een veilige afstand dat er geen goede reden is om op zo’n moment zo dicht bij je paard te staan dat hij je kan bijten of trappen!

In zo’n situatie doe je je werk als passieve leider (op een veilige afstand) om de stress te verminderen die je paard voelt totdat je ziet dat het emotionele klimaat zodanig is dat je dichterbij kunt komen.

Maar wat als je niet overgeleverd wilt zijn aan het tijdsbestek van je paard? Wat als we iets met ons paard willen doen maar hij/zij heeft het te druk met iets anders om op dat moment gemakkelijk ja te zeggen tegen dat wat wij van ze willen?

Dit is waar dominantie training een mooi iets is. Wanneer we de extrinsieke motivatoren correct gebruiken, leert het paard zijn gevoelens opzij te zetten en gewoon te doen wat we van hem vragen. Dit is niet verkeerd of slecht; Ik vind eigenlijk dat het een goede levensvaardigheid voor paarden is om te hebben. De voorzichtigheid die gepaard gaat met dominantie-training is, hoe intens is die stress die bij je paard onder de oppervlakte bruist? Zijn ze echt in staat om zichzelf in te houden en open te staan ​​voor wat je wilt doen? Of zal die stress over je heen exploderen op het moment dat de emoties te heftig worden en ervoor zorgen dat het paard je vertelt hoe hij/zij zich echt voelt.

Een dominante trainer met goed gevoel en timing zal een paard vragen om zijn gevoelens even opzij te zetten en te doen wat wordt gevraagd. Vervolgens kiezen ze activiteiten met het paard die stress verminderen, zodat er geen opgekropte emoties zijn om onverwacht later te exploderen. Een goede dominante trainer zal weten dat de oorzaken voor stress veel en gevarieerd zijn en dat dingen als lichaamspijn of angst moeten worden aangepakt om de stressniveaus te verlagen.

Een goede trainer belooft, als het paard bereid is om zijn/haar emoties opzij te zetten voor het moment en niet te handelen met een overdaad aan vechten of vluchten, in ruil het paard te zullen helpen met het verwerken van de stress onder die emotie zodat hij/zij zich later beter zal voelen.

Maar als we géén hulpmiddelen/extrinsieke motivatoren hebben om op een dwingende manier het paard te vragen om te stoppen met het uiten van de emotie die ze voelen, wat doen we dan in plaats daarvan?

In plaats daarvan werken we aan de onderliggende stress met leiderschap en beweging. Wanneer we de tijd nemen om ons paard te spiegelen, te matchen of aan te vullen en een partner te zijn terwijl we goede keuzes maken over waar we in tijd en ruimte om hen heen kunnen zijn, zal dit de stress verminderen die ze voelen. ZEER voorzichtig en ZEER langzaam zal het paard zich beter en beter voelen totdat ze niets hebben om overdreven emotioneel over te zijn.

Deze oefening is NIET iets wat je één keer doet en daarna kunt vergeten omdat stress een voortdurende evolutie is van gebeurtenissen. Een passieve leider moet elke dag de relatie inlopen en zich afvragen: “Wat is er vandaag mogelijk? Wat, waar, wanneer en hoe kan ik deze partnerschap op de lange termijn zo goed mogelijk laten werken? “

Als mijn paard niet goed gelegen heeft en last van zijn rug heeft, zal hij die dag meer gestrest en emotioneel zijn. Sommige paarden zullen bevriezen en niet willen bewegen, sommigen zullen springerig zijn, en sommigen zullen schrikken bij het minste geringste geluid omdat hun vluchtinstinct extra sterk is nu ze zich kwetsbaar voelen.

Wat ik heb ontdekt is dat wanneer ik de tijd neem om een ​​partner te zijn van mijn paard op een manier die hen laat voelen hoe ze zich voelen en dat ze niet alleen zijn, en wanneer ik dit doe op een manier die hen laat weten dat ik attent en bewust ben en acties onderneem die ons beiden veiliger houden, dan verzachten hun spieren, en beetje bij beetje kunnen ze door alle stress ademen die ze voelden.

Belangrijk is dat bij passief leiderschap ik niet VEROORZAAK dat het paard zich beter voelt, Ik doe niets speciaals, het enige wat ik doe is een goede partner zijn. Ik werk gewoon op een goede manier met hen samen en wacht tot het op natuurlijke wijze gebeurt.

Wat ik merk is, dat de mate waarin ze bereid zijn hun stress te laten verslappen, ze bereid zijn om suggesties van mij te nemen. Zoals bijvoorbeeld: Misschien, als we samen een wandeling maken, zul je je beter voelen. Of misschien, als ik hier masseer, zal de spier loslaten en dan zul je je beter voelen. Ik noem dit soort acties assertieve acties en ze kunnen alleen worden ontvangen als het paard in een emotioneel evenwicht is waardoor we samen over de emoties kunnen surfen.

Om terug te gaan naar de vergelijking met de oceaan, als de emoties op een redelijk niveau zijn voor mijn paard en mij (de golven zijn niet te groot of overweldigend), kunnen we samen iets doen en die golf van emotie rijden tot de intensiteit ervan afneemt, waarna we beide een goed gevoel hebben. Emotie is iets moois als het je energie geeft om dingen samen te doen waardoor je je beide beter voelt als je klaar bent!

Als het paard te gestrest is, is het beter als ik gewoon een stapje terug doe, laat weten dat ik er voor hen ben en me als een partner gedraag zonder me met ze te bemoeien of dichtbij genoeg te komen om ze te irriteren. Ik merk dat, met de tijd en geduld, de stress zal verminderen, en DAN zal ik assertiever kunnen ingrijpen en een meer directe oorzaak zijn voor het paard om zich beter te voelen.

Zoals meestal hangt dus de keuze voor dominant of passief leiderschap mede af van de vraag hoeveel tijd we hebben en hoe veilig we zijn als we ervoor kiezen om stress en emotie op een natuurlijke manier te laten evolueren?

Ik ben zo enthousiast dat ik over zeven weken kan beginnen met het filmen van de tweede Taming Wild-film. Dit tweede project geeft ons een kans om de evolutie van samenwerking met een paard te verkennen, inclusief de tijd- en veiligheidsbeperkingen waar je normaal mee te maken hebt en die de meeste paard/mens relaties beïnvloeden.

In de eerste film kon ik een heel jaar lang in een zeer veilige omgeving werken om het proces van passief leiderschap te ontwikkelen totdat het evolueerde tot assertief leiderschap, en Myrnah en ik konden samen veilig en in alle rust surfen op de emotionele golven.

In “Taming Wild: Pura Vida” creëren we een situatie waarbij we paarden van levens redden die hen stress hebben veroorzaakt, en mogelijk de soorten emotionele chaos (en trauma’s) die uit die stress voortkomen.

We gaan de uitdaging aan om deze emoties samen met onze paarden te surfen terwijl we dwars door het land trekken.

Is het mogelijk om paarden op een veilige manier zich te laten voelen hoe ze zich voelen in een dergelijke situatie? Eerlijk gezegd denk ik dat ik ga leren hoe we een stuk beter kunnen surfen. Hopelijk hoef ik niet te vaak zand te happen omdat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was.

Wens me geluk! En als je op de lijst wilt staan ​​om een ​​kopie van de film te krijgen zodra deze is voltooid, kunt je deze hier vooraf bestellen!

https://www.indiegogo.com/projects/taming-wild-pura-vida/x/17824790#/

Dit wordt een avontuur dat het delen waard is!

Hooves and Heartbeats,

Elsa

TamingWild.com

Het project:
Paarden met een verschillende achtergrond, communicatie door lichaamstaal, gebruik van hulpmiddelen alleen voor de veiligheid nooit om te trainen.

Het doel:
Ontdekken in hoeverre ‘Equestrian Art’ alleen met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Beweging en vertrouwen opbouwen

Felrode rozenbottels aan de kale takken van de rozenstruiken, de donkerrode  meidoornbessen sieren de sprookjesbomen rond het weiland, de laatste verdroogde appels vallen uit de hoogste takken van de bomen in de boomgaard en het gras onder onze voeten, maakt zich op voor de winter. Dit is de achtergrond waartegen Myrnah en ik ons verdiepen in de meditatie van het moment.

Deze meditatie gaat over beweging.

Deze meditatie gaat helemaal over de aankomende film die in januari en februari wordt opgenomen en de onderwerpen die we willen uitwerken met dit project.
De twee meest gestelde vragen die mensen stellen nadat ze de eerste film Taming Wild hebben  gezien zijn :

1. Hoeveel tijd heb je doorgebracht met Myrnah in het jaar dat je de film maakte? Het antwoord is 3 tot 6 uur per dag vijf dagen per week. En
2. Wat als ik Freedom Based Training wil doen, maar niet zoveel tijd heb?

De tweede vraag heeft te maken met het verleden van een paard en wordt vaak gevolgd door nog een volgende vraag:  “Je deed dit met Myrnah, die een ‘schone lei’ was en geen slechte associaties met mensen had, in hoeverre werkt Freedom Based Training voor paarden die in het verleden iets naars hebben meegemaakt, paarden die misschien goede redenen hebben om mensen te wantrouwen.”

Ik vind dat ik deze vragen in theorie kan beantwoorden, maar niet uit de praktijk, omdat ik hier geen persoonlijke ervaring mee heb en dus niet volledig de antwoorden op deze vragen heb ERVAREN.

“Taming Wild: Pura Vida” is het project dat me in staat stelt om heel diep op juist deze vragen in te gaan en ze ook echt te ervaren en te beleven. Ik doe het project omdat ik er zelf van wil leren en we filmen het project zodat mensen over de hele wereld het ook kunnen ervaren en ervan leren!

Hier loop ik nu dus in de weiden van San Juan Island met Myrnah te mediteren over hoe die vragen kunnen worden beantwoord.

De vraag is: Als een paard uit een situatie komt waarin hij/zij weinig reden heeft om mensen te vertrouwen, kunnen we dan een op vrijheid gebaseerde benadering (Freedom Based Training) gebruiken om hen te leren opnieuw mensen te vertrouwen? Hoe kunnen we ons begrip van relaties toepassen om comfort, vertrouwen en verbondenheid te creëren?

Ik geloof dat beweging één van de sleutels is tot het verlagen van stress, en het verlagen van stress opent de deur voor verbinding en vertrouwen.

In de eerste film koos Myrnah zelf hoe en wanneer ze bewoog, en ik werkte met passief leiderschap om haar heen, waarbij ik koos voor bepaalde bewegingen met mijn eigen lichaam  om haar stress te verminderen. Pas als ik dacht dat haar stressniveaus laag genoeg was, ging ik over naar assertief leiderschap waar ik haar vroeg om dingen met mij te doen.

Als je de film hebt gezien, weet je dat ik niet altijd even nauwkeurig was met mijn inschatting van Myrnahs stressniveau, wat betekende dat ik haar soms dingen vroeg te doen op momenten waarop ze alleen NEE tegen me kon zeggen. Ik accepteer dat we allebei aan het leren waren en dat er vaak fouten worden gemaakt in dat leerproces … Aan de andere kant maken die fouten de film misschien wel leuker om te bekijken.

“Taming Wild: Pura Vida” zal niet anders zijn. Andrea en ik zullen ideeën hebben waar we aan werken met onze paardenpartners. Soms gaat dat goed en soms zullen we het verkeerd doen, maar we zullen alles geven wat we moeten geven en leren bij elke stap die we zetten.
Ja, dat meen ik letterlijk, elke stap die we zetten. Dit project is opgebouwd rond het idee dat beweging één van onze grootste bondgenoten is in het opbouwen van een relatie met paarden, dus we gaan dit werk doen terwijl we door Costa Rica lopen van de westkust naar de oostkust.

Nu vraag je je misschien af:

Hoe is dit Freedom Based Training als je een vastgestelde route aflegt tijdens de film. Wat als de paarden dat niet willen?
Dit is één van de vragen die ik graag verder wil onderzoeken. We rekenen tot op zekere hoogte op het idee dat paarden in het wild elke dag behoorlijk reizen en bewegen en we geloven dat we dit natuurlijke instinct kunnen gebruiken om het vertrouwen te ondersteunen dat we met deze paarden willen opbouwen.

Zullen de paarden volledig vrij zijn?
Nee, in situaties met veel verkeer of waar veel mensen zijn, en om te voorkomen dat we ze in het oerwoud kwijt raken en nooit meer terug vinden zullen we indien nodig een halster gebruiken .

Zullen ze soms vrij zijn?
Ja! Zoveel vrijheid als we voelen dat we ze veilig kunnen geven!

Hoe is dit Freedom Based Training als je een vooruit uitgestippelde route aflegt en halsters gebruikt?

De eerste film was op VRIJHEID gebaseerde training met de nadruk op het vrijheidsidee, maar dat konden we alleen doen met Myrna omdat de omgeving waarin we werkten volledig veilig was voor paarden.

In de tweede film zullen we op vrijheid GEBASEERDE training gebruiken. Met het idee dat we ons zullen concentreren op het gebruik van vrijheid als BASIS van begrip en communicatie in de mate dat het veilig kan worden ervaren.

Ik heb tijdens FREEDOM Based Training met Myrnah in één jaar meer geleerd dan in alle jaren daarvoor. Ik geloof dat dit tweede project opnieuw een drastische kennisontwikkeling zal zijn voor alle betrokkenen. We zullen ons focussen op vrijheid als BASIS voor wat we doen. Vrijheid zal het kader zijn om te begrijpen hoe tijd en vertrouwen verweven zijn in deze partnerschapreis tussen paard en mens.

Totdat we laarzen op de grond hebben in Costa Rica en onze nieuwe paardenpartners ontmoeten. Zal ik met Myrnah door onze weilanden lopen hier op San Juan Island, en mediteren over wat het betekent om vertrouwen te ontwikkelen door beweging

Ik beloof je, je op de hoogte te houden van de dingen die we onderweg leren.
Als je het nog niet hebt gedaan, kijk dan nog even bij Kickstarter voor “Taming Wild: Pura Vida”. We hebben een geweldige ‘community’ rond dit project en ik zou graag zien dat je er deel van uitmaakt voordat de Kickstarter op 7 december eindigt.

Hooves and Heartbeats,

Elsa

TamingWild.com

Het project:

Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre de kunst van de paardensport uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Het vinden van je “plek”

Terwijl het buiten regent lig ik, ’s ochtends vroeg, opgerold op de bank met de honden om me heen en denk ik na over hoe ik hier ben gekomen? Hoe komt het dat dit mijn ‘plek’ is in de samenleving? Wat waren de acties die tot dit moment hebben geleid?

Of misschien waren het niet mijn acties die me naar deze plek in het leven brachten. Misschien waren het de acties van de hele groep om mij heen, die me steunden en vooruit stuwden terwijl ik leerde.

Als ik paarden en mensen help om hun relaties te ontwikkelen, heb ik deze theorie waar ik mij op baseer. De theorie is, dat iedereen een soort ongetemde oerbehoefte heeft die wíl wat we willen wanneer we het willen! Ieder van ons neemt voortdurend beslissingen over de mate van onafhankelijkheid om onze verlangens na te jagen, of hoeveel we ons comfortabel voelen anderen te motiveren of te domineren om hun persoonlijke wensen op te geven, en in plaats daarvan samen te werken met ons project.

Maar, en dit is echter cruciaal, we zijn allemaal op zoek naar een gemeenschap, een samenleving of een groep waar we deel van uitmaken en, afhankelijk van de mate waarin deze samenleving zelfgemotiveerd is en verweven met onze persoonlijke acties en doelen, zijn wij ook als individu meer tevreden binnen een gemeenschap/groep.

Paarden hebben behoefte aan een kudde-leven; Ik geloof dat mensen hetzelfde hebben.

Ik geloof ook dat deze ‘samen-’ leving een eindeloze dans is tussen de persoonlijke wensen van een individu en de wensen en behoeften van onze omgeving/onze partners. Deze wensen en behoeften zijn groot in aantal en zeer gevarieerd en maken onderdeel uit van het ingewikkelde ruilsysteem waar we allemaal mee leven.

Jij helpt mij, ik help jou. Ik krab jouw rug, jij de mijne.

Er is iets grappigs dat ik zie in mijn kudde paarden dat die uitdaging illustreert. We hebben zowel Arabische paarden als Mustang-paarden bij elkaar in een kudde en hun behoeften en wensen zijn heel verschillend als het gaat om het krabben van elkaars ruggen. Mustangs hebben een redelijk harde huid en vinden het fijn als een ander paard stevig zijn tanden erin zet om hard te krabben. De Arabieren daarentegen hebben een dunne en gevoelige huid en houden meer van een zacht geknabbel. Wanneer een Mustang en een Arabier elkaars ruggen krabben, zie je dat de Arabieren hun rug lager en lager houden om zich te onttrekken aan de stevige beet van de Mustangs, terwijl de Mustangs juist harder en harder krabben om aan te geven dat ze zélf graag wat steviger gekrabd willen worden.

In hun poging om te krijgen wat ze willen, zijn beide paarden niet goed in staat om hun partner het juiste te geven.

Wij mensen denk ik, bevinden ons vaak in een vergelijkbare situatie en het is een taak van ons intellect om uit te zoeken hoe we onze partner kunnen geven wat hij/zij nodig heeft of wil, terwijl we tegelijkertijd onze eigen behoeften en wensen communiceren. We zijn allemaal verschillend, we zijn allemaal uniek, en dat maakt onze wereld zo heel interessant en divers om in te leven. Het is ook de kern van elke uitdaging die we tegenkomen.

Omdat het Thanksgiving-vakantie in de VS is, wil ik al mijn leraren en al mijn studenten bedanken die mij geholpen hebben deze verscheidenheid en het prachtige mozaïek van personages waaruit mijn gemeenschap bestaat te begrijpen.

Ik zou niet kunnen doen wat ik vandaag doe zónder de lessen van iedereen die ik onderweg ben tegengekomen.  Ja, IEDEREEN, waar ik mee heb gewerkt op alle verschillende niveaus van het intensiteitspectrum, heeft me een belangrijk stuk van de puzzel gegeven.

Deze dankbaarheid waar ik het over heb, is heel belangrijk voor mij, en ik heb het gevoel dat ik erover moet praten gezien de buitengewoon zachte en stille aard van het werk dat ik nu met paarden doe. Soms vragen mensen uit mijn omgeving mij waarom ik niet wat meer in actie kom, of mij duidelijk uitspreek tégen de meer dominante methodes van paarden trainen, maar dat is niet mijn stijl. Ik geloof niet in een ‘ik tegen de wereld’ model van leven. Ik geloof dat ik van de wereld leer terwijl ik ermee werk en mijn eigen keuzes maak.

Elke dag leer ik van mijn gemeenschap en dat maakt dat ik elke dag een beetje beter onderdeel van die gemeenschap ben. Ik zal altijd die ongetemde innerlijke oerbehoefte  hebben die wil wat het wil wanneer het het wil. Ik zal ook altijd mijn hart en mijn intellect hebben om me te helpen die ongetemde behoefte te temmen, wat me helpt een prachtig deel van mijn gemeenschap te zijn, en dat wil ik misschien zelfs meer dan de persoonlijke wensen en behoeften.

Er is een evolutie van ‘zijn’ voor ons allemaal en de juiste leraren en studenten verschijnen op de juiste momenten om ons te helpen onze eigen ‘plek’ in de gemeenschap te maken.

Ik ben zeer dankbaar voor mijn vroegere Pony Club-leraren die mij een perceptie leerden van hoe een samenleving met paarden zou kunnen zijn, en voor mijn tijd met de Linda Tellington Jones-gemeenschap toen ze me lieten zien hoe de ‘samenleving’ met paarden eruit zag vanuit hún perspectief. De Franse klassieke dressuurmeesters, en ook het meer Duitse perspectief op dressuur, de eventtrainers, de endurance rijders, de Centered Riding-, Feldenkrais- en Alexandertechniek beoefenaars. Het enorme scala aan gemeenschappen dat elke variëteit aan perspectieven overbrugt, van clickertraining en vriendschapstraining tot gedragdeskundigen, ethologie en telepathische communicatie. De Natural Horsemanship trainers van Tom Dorance en Ray Hunt tot John Lyons, Parelli en Buck Branaman. Deze lijst is zeker niet uitputtend en ik ben ze allemaal en nog veel meer dankbaar voor wat ze me hebben geleerd. Er zijn video’s op het internet van mijn Parelli-vaardigheden, en hoewel dat niet het soort werk is, dat ik nu nog doe met paarden, zou ik niet kunnen doen wat ik nu doe zonder de opleiding die ik heb gehad en de leraren die mij hebben laten zien wat ze weten.

Ik ben alle leraren dankbaar die hun ‘plek’ in de gemeenschap hebben ontdekt en het daarna met mij hebben gedeeld. Ik hoop hetzelfde te kunnen doen en te delen wie ik ben binnen mijn gemeenschap via de ‘plek’ die ik heb opgebouwd rond Freedom Based Training.

Freedom Based Training is slechts één van de vele perspectieven; het is niet beter dan het perspectief van iemand anders. Ik geloof echter wel dat wat ik doe en wat ik leer, op zijn eigen manier zal helpen de grotere paardengemeenschap vorm te geven. Als ik een beetje schoonheid aan de wereld kan toevoegen terwijl ik op aarde ben, dan heb ik mijn deel gedaan

Ik moedig iedereen, die net als ik geniet van Freedom Based Training, aan om het in je op te nemen, maak het van jou en laat het een essentieel onderdeel worden van wie je bent in je unieke ‘plek’ in de wereld.

Ik hoop niet dat iemand traint om precies te zijn zoals ik. Jij kunt JIJ zijn, met je eigen ongetemde innerlijke oerbehoefte en je eigen manieren om hiermee om te gaan en je ‘plek’ in de gemeenschap te vinden.

Ik juich je hier toe, waardeer je omdat je een deel van mijn gemeenschap bent, blij dat ik een klein deel van jouw gemeenschap ben en zoveel goeds in de wereld deel.

Hooves en Heartbeats,
Elsa

TamingWild.com

P.S. Als je nog geen mogelijkheid hebt gehad, kijk dan alsjeblieft even op Kickstarter for the second Taming Wild Movie en neem een moment om het te steunen. Ik heb echt mijn gemeenschap nodig om dit project aan te slingeren tot het doel is bereikt. Dank je! ~Elsa

https://www.kickstarter.com/projects/elsasinclair/taming-wild-pura-vida

Het project:
Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre de kunst van de paardensport uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Een gevoel van verbondenheid

Onlangs kwam er een vraag die de kern raakt van wat ik doe en waarom ik les geef.
“Hoe beloon je goed gedrag bij je paard?”
Mijn antwoord, heel therapeutisch is, om het om te draaien en je dezelfde vraag te stellen maar in een iets andere vorm: “Hoe laat je aan je vrienden zien dat je hun gedrag waardeert? “

Waarschijnlijk moet je daar even over nadenken, en ook over de consequentie van het feit, dat we met dieren vaak anders omgaan dan met mensen. Je zou je zelfs kunnen afvragen waarom dat is. Voor onze menselijke vrienden gebruiken we geen teugel om de druk als beloning vrij te geven (althans niet in de sociale kringen waarin ik verkeer), en het wordt over het algemeen een beetje raar gevonden als we iedere keer snoep uitdelen als iemand iets doet wat we leuk of goed vinden.

Dus wat doen we?
Maya Angelou (hoogleraar en Amerikaanse schrijfster) suggereert dat er vier dingen zijn die we elkaar voortdurend vragen:
1. Zie je mij?
2. Kan het je schelen dat ik hier ben?
3. Ben ik genoeg voor jou, of wil je dat ik mijn gedrag op de een of andere manier verbeter?
4. Kan ik zeggen dat ik speciaal voor je ben door de manier waarop je naar me kijkt?

Wanneer het antwoord “Ja” is, hebben we een gevoel van verbondenheid dat ons een veilig gevoel geeft in de wereld.
Ik geloof dat deze behoefte aan veiligheid, en het gevoel verbonden te zijn in het hier en nu, waar is voor mensen en paarden en honden … en waarschijnlijk ook voor veel andere soorten levende wezens.

Deze behoefte aan verbondenheid is volgens mij de drijvende kracht voor het ontwikkelen van een intrinsieke motivatie om wat dan ook voor elkaar te krijgen in het leven.

Laten we nu even praten over intrinsieke en extrinsieke motivatie. Als we de voor de hand liggende en vertrouwde EXTRINSIEKE-motivators van druk en afgepaste beloning wegnemen, houden we lichaamsbewegingen en persoonlijke keuzes in tijd en ruimte over.
Wanneer ik een manier vind om aan mijn paard uit te drukken dat:
1. Ik hem/haar zie.
2. Dat het mij kan schelen dat hij/zij daar is.
3. Dat hij/zij goed genoeg is zoals hij/zij is, of dat er iets is dat in zijn/haar vermogen ligt om te doen dat hem/haar goed genoeg maakt.
4. Dat hij/zij belangrijk voor mij is, door de manier waarop ik handel.
dan zouden deze vier punten EXTRENSIEKE motivatoren voor een paard zijn om ervoor te kiezen bij mij te willen zijn. Ik heb hun behoeften vervuld en heb ze beloond met een gevoel van verbondenheid met mij.
Maar met Freedom Based Training wil ik nog een stap verder gaan. Namelijk – INTRINSIEKE -motivatie.

INTRISIEKE motivatoren zijn gevoelens die van binnenuit komen en die geen voor de hand liggende bron lijken te hebben. INTRINSIEKE-motivatoren zijn getriggerde gevoelens die voortkomen uit gewoontepatronen van de hersenen.
Met andere woorden, wanneer EXTRINSIEKE-motivatoren consequent goede gevoelens veroorzaken, dan ontstaan er hersenpatronen die ervoor zorgen dat alle vergelijkbare omstandigheden min of meer dezelfde goede gevoelens oproepen, zonder aanwijsbare reden.
Ik geloof dat in zekere mate gedrag dat INTRINSIEK gemotiveerd is, sterker is dan gedrag dat EXTRINSIEK gemotiveerd is. Dit is de drijvende theorie achter Freedom Based Training.

In het begin van een relatie met een paard maar ook gedurende de relatie vind ik het heel belangrijk om het paard, wat ik noem, `Gratis Flow’ te geven. Ik ben dan in harmonie met het paard, zónder dat hij/zij daar ook maar íets voor terug hoeft te doen.

Als hij/zij loopt, loop ik, als hij/zij ergens naar kijkt, kijk ik daar ook naar.  Terwijl ik deze ‘Gratis Flow aan mijn paard geef, spelen de vier ideeën een rol.
1. Ik zie hem/haar, en hij/zij weet dit omdat ik reageer – alles wat hij/zij doet is belangrijk voor mij en wordt beantwoord of geanticipeerd.
2. Het kan mij schelen dat hij/zij er is, en dat weet hij/zij omdat ik zijn/haar lichaamstaal bekijk en zie waar ik moet gaan staan en wanneer ik moet bewegen zodat zijn/haar comfortniveaus voortdurend toenemen en hij/zij zich steeds beter gaat voelen.
3. Hij/zij is goed zoals hij/zij is, dat is wat `Gratis Flow is. Het paard hoeft niets te doen of te veranderen om mijn harmonie en partnerschap te verdienen.
4. Het paard is belangrijk voor me, en dat weet hij/zij door de manier waarop ik de omgeving scan en zorgvuldig op gevaar let wanneer dat is wat hij/zij nodig heeft, of, als we het erover eens zijn dat er geen gevaar is, doe ik hetzelfde (ik spiegel zijn/haar gedrag) of voeg iets toe aan dat waar hun focus ligt. Wat belangrijk is voor mijn paard is ook belangrijk voor mij.

Deze lijst is een prima lijst van dingen die we kunnen doen om paarden extrinsiek te motiveren om van onze aanwezigheid te genieten. Maar hoe zorgen we dat die EXTRINSIEKE motivatie overgaat in INTRINSIEKE-motivatie?

Het antwoord: door het vaak genoeg te herhalen en, nog belangrijker, door elke interactie te beëindigen op het best mogelijke gevoel.
Het brein is namelijk voortdurend bezig met het herkennen en interpreteren van ervaringen, en de laatste ervaring in een situatie, is wat de hersenen het beste onthouden.

In Freedom Based Training is dat een belangrijk onderdeel dat we voortdurend gebruiken. Als ik bij elke interactie een goed gevoel (EXTRINSIEKE-motivatie) kan veroorzaken en de blijvende herinnering aan die interactie goed is zullen de volgende keer dat een vergelijkbare interactie plaatsvindt de hersenen van het paard automatisch een goed gevoel afvuren door het lichaam en hebben ze zichzelf (INTRINSIEK) onmiddellijk beloond voor deelname aan die interactie.

Dat brengt ons bij de oorspronkelijke vraag.

“Hoe beloon je goed gedrag bij je paard?”

Ongeacht hoe we ervoor kiezen om te leven, het leven heeft altijd yin en yang, zwart en wit, het aangename en het onaangename omdat het het contrast is, dat ons de rijkdom van het leven toont. Beloning moet een tegenpool van “gebrek aan beloning” hebben.

Wanneer ik tijd doorbreng in `Gratis Flow’ met een paard, geef ik het paard precies wat hij/zij  nodig heeft (naar mijn beste vermogen), en in die tijd maak ik een catalogus in mijn gedachten van alles wat uitdagend lijkt voor dat paard – de dingen die ze liever niet zo lang doen. Hoe beter ik mijn paard ken, hoe beter ik onze relatie zo vorm kan geven dat we allebei zoveel mogelijk samen genieten van onze tijd.

Daarna kan ik langzaam en voorzichtig mijn persoonlijke keuzes gaan gebruiken als EXTRINSIEKE-motivators. Als ik een gedrag zie dat ik goed vind, bevestig ik het met Flow (harmonie tussen het paard en mij). Ik doe iets dat duidelijk binnen de comfortzone van mijn paard ligt. Dit is niet langer “gratis” zoals het eerder was omdat het paard het nu “verdiende” door iets te doen wat ik goed vond. Als het paard dan iets doet wat ik niet wil, ga ik mijn paard vragen iets te doen wat een uitdaging is terwijl ik op zoek ben naar het moment waarop, datgene wat moeilijk is (dus buiten de comfortzone ligt) een beetje beter aanvoelt dan daarvoor. Op dát moment ga ik terug naar Flow met mijn paard. (Het is belangrijk om te beseffen dat dus het opbouwen van goede gevoelens over uitdagende dingen de manier is hoe we INTRINSIEKE-motivatie ontwikkelen bij het paard om uitdagingen met je te proberen.)
Timing is dus heel belangrijk bij het bepalen of je een actie onderneemt die op een bepaalde manier anders of uitdagend is (dus buiten de comfortzone ligt), of wanneer je terug gaat naar Flow.

Flow en harmonie als motivator gebruiken bij je paard werkt alleen als je voldoende `Gratis Flow’ hebt aangeboden en ze weten dat ze het prettig vinden en het willen.
Als je iets als beloning gaat aanbieden, zorg er dan voor dat er, in enige mate, een INTRINSIEK goed gevoel aanzit. En als je iets aanbiedt als een beloning, moet er ergens in de ervaring een tegenpool zijn van een gebrek aan beloning. Dit is hoe motivatie werkt.

Nu je weet hoe dit werkt, is je keuze gewoon de mate van intensiteit die je kiest te gebruiken in die relatie. Hoeveel druk wordt gevoeld en hoeveel beloning wordt aangeboden als tegenprestatie is aan jou!
Freedom Based training draait om subtiliteit en bewustzijn. We trainen elkaar allemaal de hele tijd, of we het nu begrijpen of niet.

Denk er eens over na de volgende keer dat je met je menselijke vrienden bent. Hoe beantwoorden ze je vier vragen, en hoe beantwoord je die van hen?
1. Zie je mij?
2. Kan het je schelen dat ik hier ben?
3. Ben ik genoeg voor jou, of wil je dat ik me op de een of andere manier aanpas?
4. Kan ik zeggen dat ik speciaal voor je ben door de manier waarop je naar me kijkt?
Hoe is de patroonvorming van jouw brein voor verwachting? En beïnvloedt die patroonvorming en de verwachting dat het een goed gevoel oplevert de mate waarin jij met die vrienden wilt zijn?
Zie je de balans tussen beloning en gebrek aan beloning die ons motiveert om bepaalde gedragskeuzes te maken?
Als er voldoende gevoel van verbondenheid is, zullen we bijna alles doen voor onze vrienden; en wanneer we het besef hebben dat een kleine gedragsverandering ons nog meer het gevoel van verbondenheid zal geven, zullen we nog meer doen voor onze vrienden.

If you enjoyed this blog, please stop by the Kickstarter for Taming Wild’s second movie and take a moment to support it during November 2017!

https://www.indiegogo.com/projects/taming-wild-pura-vida

I can’t wait to take all the theory that has been developed so far through Freedom Based Training and take it into action down the trail as we cross Costa Rica. The two horses who take that journey with us will teach us even more I am sure, and I can’t wait to share it in the movie “Taming Wild: Pura Vida”.

Hooves and Heartbeats,

Elsa

Bij paarden werkt het net zo.
De manier waarop we onszelf uitdrukken met paarden zal natuurlijk anders zijn dan bij mensen, maar ik vind dat de kernwaarden vrijwel hetzelfde zijn. Ze zijn misschien prooidieren terwijl wij meer roofdieren zijn, maar we zijn allebei kuddedieren!
Als je dit blog leuk vond, kijk dan alsjeblieft even bij Kickstarter voor de tweede film van Taming Wild en steun ons alsjeblieft!
https://www.kickstarter.com/projects/elsasinclair/taming-wild-pura-vida
Ik kan niet wachten om alle theorie van Freedom Based Training verder toe te passen terwijl we dwars door Costa Rica trekken. De twee paarden die met ons op reis gaan, zullen ons nog meer leren, dat weet ik zeker, en ik kan niet wachten om het te delen in de film “Taming Wild: Pura Vida”.
Hooves en Heartbeats,
Elsa

tamingwild.com

Het project:
Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor de veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre Equestrian Art uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Focus

De wereld waarin we leven is groot en mooi en er zijn vele wegen die we kunnen gaan, soms meanderend, vaak ook met grote snelheid. De vraag is, waar rennen we van weg? Of waar rennen we naartoe? Of leven we gewoon in het huidige moment?

Wat kan er onderweg belangrijk zijn?

Paarden en mensen werkten door de geschiedenis heen samen als reispartners, soms rennend ergens heen, soms rennend ergens vandaan. Maar, gaandeweg ontdekten wij, dat het prettiger is om ergens naar toe te gaan of ergens vandaan te gaan sámen met een partner.

Ook ontdekten we dat sommige partners gemakkelijker zijn om mee te reizen dan anderen en stukje bij beetje kwamen we erachter wát een gemakkelijkere metgezel maakt. Wat zorgt voor een betere reiservaring, en hoe bereiken we dat met verschillende paarden, of hoe kunnen we anderen helpen dat te bereiken met hun partner.

Elke paardentrainer heeft zijn eigen theorieën over wat de belangrijkste punten zijn en in de loop der jaren heb ik zelf ook een paar ideeën bedacht. Wanneer ik op een idee stuit dat het leven voor mij en mijn paardenpartners lijkt te verbeteren, deel ik het eerst met een paar studenten. Als ik zie dat deze ideeën inderdaad nuttig zijn, komen ze op deze blog terecht.

Omdat ik Freedom Based Training® onderwijs, is vrijheid altijd het eerste wat opkomt. Kunnen we vrij zijn en ook partners zijn? Hoe doen we dat? Hoe ziet een partnerschap tussen twee vrije wezens eruit?

Het tweede wat naar boven komt, is Veiligheid. Hoe ontwikkelen we een gevoel van veiligheid met partners die vrij zijn om hun eigen beslissingen te nemen? Hoe ziet dat eruit?
Pas als vrijheid en veiligheid zijn aangepakt ben ik geïnteresseerd in iets wat alles nóg beter maakt, namelijk focus.

Iedereen, paarden én mensen, wordt beter in dat waar de aandacht op gericht is.

In mijn wereld van het trainen van paarden, komt het erop neer paarden te leren focussen zonder te aarzelen. Soms is het de focus op de leider die we willen, dus het paard begrijpt wat de leider vraagt. Soms is het het obstakel voor ons waar we willen dat het paard zich op concentreert, of het nu een hindernis is of een razende rivier die we gaan oversteken.

Maar waarom is het zo moeilijk om de focus van een paard ergens op gericht te houden? Waarom willen ze hun focus meestal niet vasthouden op dat waarvan wij graag willen dat ze gefocust zijn. Ik denk dat dat te maken heeft met de eerste twee zaken; vrijheid en veiligheid.

Iedereen heeft de behoefte zich veilig te voelen. En we hebben allemaal een soort grens van hoeveel veiligheid we nodig hebben en hoeveel we bereid zijn om voor die veiligheid te vechten. Pas nadat een paard zich redelijk veilig voelt, zal het ervoor kiezen om alles te doen wat een partner vraagt.

Wij allen, paarden én mensen, zijn pas bereid onze Vrijheid op te geven in de mate waarin we voelen dat we er Veiligheid voor terug krijgen.
Wanneer we een partnerschap opbouwen met een ander wezen, is het deze balans van Vrijheid en Veiligheid die altijd in beweging is. In Freedom Based Training® probeer ik zoveel mogelijk van beide op te bouwen – Vrijheid en Veiligheid samen!

Laten we meer praten over focus.

Stel dat het einddoel is om focus te houden op een specifiek onderwerp waar we beter in willen worden, hoe kunnen we dat dan realiseren op een manier die tegelijkertijd steeds meer vertrouwen tussen paard en mens bouwt?

Ik denk dat het uiteenvalt in vijf ontwikkelingsfasen.
1. Verandering van focus.
2. (Ver)drijven (Drive) gebruiken om de focus te wijzigen.
3. Duidelijker veranderingen van focus.
4. ‘(Aan)trekken’ (Draw) gebruiken om de focus te wijzigen.
5. Focus houden.

In het begin van een relatie voelt het paard nog steeds dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid en hebben ze niet voldoende vertrouwen opgebouwd om die taak aan de mens over te dragen. Iedere keer dat een paard iets anders opvalt (ze veranderen van focus), beoordelen ze hun relatieve veiligheid. De wind in de bomen, de hond in het veld, een vogel die voorbij vliegt, een vrachtwagen die toetert in de verte. Al deze dingen zijn van belang voor een paard en in het begin zullen ze niet bereid zijn om hun focuswijzigingen op te geven, omdat hun beoordeling belangrijk is voor hun toekomstige veiligheid en comfort. Ik geloof dat we dit stadium van de relatie op twee manieren kunnen respecteren.

De eerste is om ze te laten zien dat we ook opletten! Als wij onze focus vaker kunnen veranderen dan het paard, houden we duidelijk alles in de gaten om ons heen, nog méér dan het paard dat doet. De tweede manier is het erkennen en waarderen van elke focusverandering die het paard maakt. Deze bewegingsconversatie is de sleutel voor het opbouwen van het vertrouwen van een paard. Ik merk dat hoe meer consistent, ritmisch en divers de focusverschuivingen van een paard zijn, hoe kleiner de kans is dat ze ergens bang voor zijn. Ze hebben zelf gezien dat er niets is om bang voor te zijn. Dit is de eerste bouwsteen voor een goede relatie.

1. Verandering van focus

In het begin van een relatie voelt het paard nog steeds dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid en hebben ze niet voldoende vertrouwen opgebouwd om die taak aan de mens over te dragen. Iedere keer dat een paard iets anders opvalt (ze veranderen van focus), beoordelen ze hun relatieve veiligheid. De wind in de bomen, de hond in het veld, een vogel die voorbij vliegt, een vrachtwagen die toetert in de verte. Al deze dingen zijn van belang voor een paard en in het begin zullen ze niet bereid zijn om hun focuswijzigingen op te geven, omdat hun beoordeling belangrijk is voor hun toekomstige veiligheid en comfort. Ik geloof dat we dit stadium van de relatie op twee manieren kunnen respecteren.

De eerste is om ze te laten zien dat we ook opletten! Als wij onze focus vaker kunnen veranderen dan het paard, houden we duidelijk alles in de gaten om ons heen, nog méér dan het paard dat doet. De tweede manier is het erkennen en waarderen van elke focusverandering die het paard maakt. Deze bewegingsconversatie is de sleutel voor het opbouwen van het vertrouwen van een paard. Ik merk dat hoe meer consistent, ritmisch en divers de focusverschuivingen van een paard zijn, hoe kleiner de kans is dat ze ergens bang voor zijn. Ze hebben zelf gezien dat er niets is om bang voor te zijn. Dit is de eerste bouwsteen voor een goede relatie.

2. (ver)drijven gebruiken om de focus te wijzigen

Terwijl we werken aan het eerste stadium waarbij we waardering hebben voor focuswijzigingen en waarbij we consistente en ritmische focuswijzigingen versterken zul je merken dat elk paard verschillend is in waar hij/zij zich het meest op concentreert. Dit is waar stap 2 begint met behulp van (ver)drijven de focus van je paard te veranderen. (Ver)drijven betekent hier met gebruik van druk voor korte tijd afstand creëren. Ik kan het paard “duwen” in een beweging van mij af, of ik kan mezelf “bewegen” van het paard weg. ‘(Ver) drijven is bedoeld om een ​​bepaalde afstand te creëren. Stel dat een paard vooral sterk is in het staren naar de horizon, dan zal hij dát het meeste doen.  Maar juist het wisselen van focus veroorzaakt vertrouwen bij het paard, dus elke keer dat dit paard zijn focus op de horizon heeft, gebruik ik ‘(ver)drijven’ totdat het paard zijn/haar focus op iets anders heeft en dát ga ik dan waarderen en versterken.

Het doel is hier nog steeds verandering van focus. Het paard hoeft het nieuwe focuspunt niet vast te houden, alleen zijn focus te veranderen als ik het vraag. Het is mijn taak om hem/haar te vragen een verandering te proberen en vervolgens zijn/haar inspanningen te erkennen en te waarderen. Ik merk dat verandering van focus de stress bij een paard verlaagt zolang ze niet gedwongen worden die focus langer vast te houden dan ze zelf kiezen. Als het paard leert te reageren op mijn “(ver) drijven’ waardoor ze hun focus veranderen en ze zich daardoor beter gaan voelen, begint het vertrouwen tussen ons te groeien.

3. Duidelijkere focuswijzigingen

In het begin van dit proces, erken en versterk ik elke poging tot focusverandering en opmerkzaamheid van het paard. Dat betekent dat elke beweging van het oor, of rimpel van de neus, of draaien van het oog in de oogkas wordt gewaardeerd. Tegen de tijd dat we bij het derde stadium aankomen, begrijpt het paard dat focuswijzigingen hem beter doen voelen, maar het leren bewust en aanwezig te zijn vereist nieuwe neurale doorgangen in de hersenen. Dit ontwikkelen is een proces en voelt net als het tillen van gewichten soms aan als werk. Als het paard sterk genoeg is om de kleine veranderingen van focus gemakkelijk te maken, gaan we een stap verder en belonen alleen de grotere veranderingen van focus.

Er zijn vijf grote focusgebieden die we in gedachten moeten houden:

1. Zelf (het paard is met zijn aandacht bij zichzelf)
2. Kudde (het paard is met zijn aandacht bij de andere paarden)
3. Omgeving (het paard is met zijn aandacht bij (iets uit) de omgeving)
4. Leider (het paard is met zijn aandacht bij diegene die de beslissingen neemt )
5. Leren (het paard is met zijn aandacht bij het leren van iets)

Een student wees mij er deze week op dat de afkorting SHELL (Self, Herd, Environment, Leader, Learning) is en ik denk dat dat passend is, omdat de combinatie van alle categorieën een soort veiligheidsschelp rond het paard creëert.

4. Gebruik ‘(aan)trekken’ (Draw) om de focus te wijzigen.

In deze vierde fase begint focuswerk voor mij als paardentrainer echt leuk te worden. Vertrouwt mijn paard mij genoeg om te denken dat mijn ideeën goede ideeën zijn? Heb ik bewezen dat mijn beslissingen ervoor zorgen dat mijn paard zich voldoende beter voelt, dat mijn paard meer geïnteresseerd is in mij als partner dan in het feit dat hij vrij en onafhankelijk is? Wanneer ik van focus verander, handelt mijn paard in harmonie met mij? In dit stadium van het spel verwacht ik dat mijn paard keuzes zal maken die in overeenstemming zijn met mij of een aanvulling op mij zijn. Als ik naar de OMGEVING kijk, doet mijn paard dat ook – allebei in harmonie. Als ik naar mijn paard kijk en hem/haar vraag om iets te doen, dan maakt hem dat tot mijn KUDDE, en mijn paard kan complementair zijn in zijn focus door naar mij te kijken als de LEIDER. Als het paard NIET op een complementaire of harmonieuze manier reageert op mijn focusveranderingen, betekent dit dat ik meer werk moet verrichten in de eerste drie stappen van de ontwikkelingsfasen van de focus.

5. Focus houdenHier beginnen de meeste paardentrainers. Wanneer we een paard vragen om zijn/haar aandacht vast te houden, vragen we hem om te vertrouwen op onze beoordeling dat niets anders belangrijk is. We vragen het paard om onze leiderschapsbesluiten zo volledig te vertrouwen dat ze niet hoeven te twijfelen aan ons oordeel. Dat is inderdaad een groot vertrouwen.
   Met de juiste tools, kunnen sommige trainers en paarden inderdaad direct naar deze vijfde stap springen en dit samen focus houden bouwt een mooie band. Maar op het moment dat je alle hekken, halsters, touwen, vlaggen, zwepen en  voedselbeloningen weghaalt, zul je je bouwstenen moeten afbreken tot kleinere stappen en stap voor stap een solide vertrouwenslaag moeten opbouwen.

   Ik wil met het werk dat ik doe in Freedom Based Training® niet afgeven op welke andere vorm van trainen dan ook, maar gewoon deze vragen te stellen:

   
   Hoe kunnen we partnerschap met een paard opbouwen zónder het gebruik van hulpmiddelen?

    

   Als we kunnen begrijpen hoe training zonder hulpmiddelen mogelijk is, kunnen we die kennis dan gebruiken op het moment dat we wél tools gebruiken?

    

   In januari ga ik o.a. deze vragen stellen tijdens het filmen van de tweede film “Taming Wild: Pura Vida”

   
   In deze tweede film ga ik samenwerken met Andrea Wady. Zij heeft de afgelopen dertien jaar het bedrijf “Discovery Horse Tours” in Costa Rica geleid en samen gaan we twee paarden  redden die door mensen zijn afgedankt en als waardeloos bestempeld en ze trainen naar een tweede kans op een zinvol leven.

   De training wordt uitgevoerd terwijl we van de Westkust naar de Oostkust dwars door Costa Rica trekken.

Andrea en ik zullen beweging en leiderschap gebruiken om gevoelens van veiligheid en comfort op te bouwen tijdens onze trektocht. We zullen alleen eenvoudige hulpmiddelen gebruiken die we nodig hebben om iedereen veilig te houden en daarnaast gebruiken wij onze kennis om gaandeweg een partnerschap op te bouwen met de paarden.

In deze film willen wij de ideeën gebruiken die in de eerste Taming Wild-film zijn ontwikkeld en deze in een kader plaatsen waardoor ze nog bruikbaarder en inspirerender zijn voor paardenenthousiastelingen overal ter wereld.

Ik vraag jullie allemaal even een moment te nemen en onze Kickstarter-pagina te bekijken en deel te nemen aan onze community rond deze film. Ik zal verschillende financiële wegen bewandelen om deze film te financieren en het helpt als ik kan laten zien dat veel mensen ons volgen en achter ons staan.

Doe je mee met ons avontuur  “Taming Wild: Pura Vida” over het ontwikkelen van een relatie tussen paarden en mensen?

Samen denk ik dat we ook anderen kunnen blijven inspireren tot het vinden van hun eigen persoonlijke avonturen in het ontwikkelen van een partnerschap.

Lang leve Vrijheid, Veiligheid en Focus om ons te helpen betere partnerschappen te hebben!

Hooves and heartbeats,

Elsa Sinclair

TamingWild.com

Het project:

Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor de veiligheid, nóóit om te trainen.

Het doel:

Ontdekken in hoeverre de paardensportkunst uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.

Positieve stress

Zittend in een trein op weg naar het vliegveld van Brussel, om van daaruit naar Portugal te vliegen voor de volgende workshop, heb ik even een moment om wat gedachten op te schrijven.

Deze training trip was een geweldige kans om mijn werk met Freedom Based Training nog eens door andere ogen te zien. Hoewel ik dezelfde ideeën aan het onderwijzen ben die ik met Myrnah heb geleerd tijdens het filmen van de film Taming Wild, levert toch elke plek waar ik ga en elke groep die ik lesgeef, weer nieuwe vragen op die mij helpen de dingen van een andere kant te zien. Hoe meer ik leer, hoe beter ik de ideeën kan uitleggen. Voor de grap zeg ik dat tegen de tijd dat ik negentig ben, ik er heel goed in zal zijn!

Voor nu zal ik delen wat ik weet. Ik zal de dingen delen die voor mij goed werken en gewerkt hebben, en ik volg mijn studenten om te weten welke dingen voor hen werken.

De studenten in New Jersey zijn anders dan de studenten in Ierland en die zijn anders dan de studenten in Engeland en die zijn anders dan die uit Belgie en die weer ander dan in Portugal. Maar hoewel iedereen heel verschillend is, zijn er toch meer overeenkomsten dan verschillen en die overeenkomsten laten me weten dat ik op de goede weg ben om over te dragen wat ik overdraag mbt Freedom Based Training. We zien gewoon allemaal de dingen vanuit een iets andere hoek.

Als je me zes jaar geleden had verteld dat dit leven van internationale reizen en vrienden over de hele wereld mijn manier van leven zou zijn, had ik gelachen. Zes jaar geleden woonde ik als alleenstaande moeder in een klein stadje en verdiende ik mijn geld als paardentrainer naar mijn beste kunnen. Ik had niet het plan om ooit een leven te bouwen dat op een significante manier groter was.

Zelfs toen een student me die cruciale vragen stelde die de geboorte waren van Taming Wild en alles wat Freedom Based Training zou worden … zelfs toen had ik geen gedachten die verder gingen dan mijn kleine stille en persoonlijke ervaring. Ik begon met het schrijven van een blog waarvan ik dacht dat een paar mensen het zouden lezen, en daarna maakte ik een film waarvan ik dacht dat een paar mensen ervan zouden genieten.

Zelfs toen de film werd opgepikt en alles  in een stroomversnelling kwam en ik een paar studenten de dingen begon te leren die ik in de film had gedaan … zelfs toen had ik niet echt het idee dat dit allemaal zoveel groter zou worden dan ik ooit had bedacht of verwacht.

Nu, na zes jaar begin ik eindelijk de realiteit te omarmen dat dit alles zoveel groter is dan alleen ik en mijn eenvoudige, rustige leven verscholen in de Noordwestelijke hoek van de Verenigde Staten. En dus, terwijl het leven groter en ingewikkelder voor me wordt, merk ik dat ik nadenk over de rol die stress voor ons allemaal speelt. Zowel voor paarden als voor mensen wordt het leven soms groter en voller en met gebeurtenissen die we nooit hadden verwacht.

Ergens in Engeland, ‘s avonds laat met Nicole in een café, hebben we het over stress en de positieve en negatieve kanten ervan en hoe dat voor iedereen anders is. Waarom is dat? Wat is het dat stress goed of slecht maakt?

Ik geloof dat stress een continuüm is en dat een beetje stress de vitaliteit van het leven is. Stress zorgt ervoor dat we geïnteresseerd zijn, antwoorden zoeken, spelen. Een leven zonder enige vorm van stress zou stagneren en oninteressant worden. Sommige mensen noemen simpelweg de positieve kant van het spectrum “interessant” in plaats van stress; echter, iets wat interessant voor de ene persoon (of paard) is kan angstaanjagend zijn voor een ander persoon (of paard).

Dus denk ik, als we het volledige spectrum dezelfde naam geven, krijgen we inzicht in hoe anderen zich voelen wanneer het anders is dan hoe we ons zelf voelen.

Ik geloof dat we het niveau van stress dat een persoon of een paard ervaart, kunnen zien door de manier waarop ze uiting geven aan: Vechten, Vluchten of Bevriezen: Afhankelijk van waar voor hen de stress op de schaal ligt, zullen ze meer of minder functioneel zijn in relatie tot anderen.

We hebben allemaal een bewegend doel van hoeveel stress een positieve factor zou kunnen zijn in ons leven, en hoeveel stress zou kunnen voelen als te veel – dreigende verwonding en vernietiging in plaats van de groei en ontwikkeling wat we eigenlijk willen.

Volgens mij is het een heel eenvoudige vergelijking.
1. Te veel stress zal ons scheiden van anderen en ervoor zorgen dat we ons alleen voelen.
2. De juiste hoeveelheid stress zal binding en relaties bevorderen en ondersteunen.
3. Niet genoeg stress zal uiteindelijk op zijn eigen manier stressvol worden, omdat groei ons helpt contact te maken met anderen.

Zoals bijna alles waar ik les in geef en in geloof, zijn de essentiële concepten eenvoudig, maar de diepte van het begrip is diepgaand.

De juiste hoeveelheid stress voor elk individu hangt van teveel factoren af om allemaal ooit te kunnen beheersen dus, zoals elke goede paardentrainer doet, zoek ik naar de beheersbare factoren.

1. Elke ervaring buiten de comfortzone zal de stress doen toenemen.
   2. Leiderschap en beweging verminderen stress.
   3. Harmonie, Flow, Aanvullen en Spiegelen werken het best als middel om verbondenheid te creëren en een relatie op te bouwen met onze paarden wanneer stress op een functioneel niveau is.

Dus dat brengt ons bij de vraag, hoe kunnen we het stressniveau van onze paarden lezen en zien wat er zich ontwikkelt, zodat we gepaste actie kunnen ondernemen op het juiste moment en met het juiste gevoel?

In geval van stress zijn er drie mechanismen die kunnen optreden, die bijna iedereen wel kent. Dit zijn Vechten, Vluchten en Verstarren.

Ik denk dat het goed is dat we ook naar de positieve kanten kijken van vechten, vluchten en verstarren.

Een paard kan ‘Vluchten ‘functioneel laten zien als hij/zij rustig en gemakkelijk afstand neemt van druk of ongemak. Maar hij/zij kan het ook disfunctioneel laten zien door te bokken en er op hoge snelheid en in blinde paniek vandoor te gaan.

Verstarren of bevriezen kan functioneel worden weergegeven wanneer een paard een lang moment pauzeert om na te denken voordat actie wordt ondernomen. Het kan ook op een disfunctionele manier worden weergegeven wanneer een paard rigide wordt of niet meer reageert op prikkels van buitenaf.

De mechanismen om met stress om te gaan zijn op een schaal in te delen en wat functioneel is voor de een, hoeft dat niet te zijn voor een ander. Dit is per paard en per persoon verschillend en moet worden aangepast per unieke relatie.

Wanneer we de fysieke manifestaties van stress zien, moeten we ons afvragen, op een schaal wordt de stress minder of erger ? En binnen de unieke relatie die ik heb met dit paard, is deze hoeveelheid stress helpend en ondersteunend voor onze relatie?

Terwijl we dit van moment tot moment beoordelen, geeft het ons een maatstaf van wat we zouden kunnen doen om een betere relatie met onze paarden te ontwikkelen.

Heel eenvoudig, als de stress positief is en helpend voor een beter relatie, moeten we het paard meer harmonie-, flow, aanvullend- en spiegelgedrag bieden.

Als de stress minder functioneel wordt voor de relatie, moeten we meer leiderschap en meer beweging bieden.

Most horse training is done in a dominant way to some degree, where there is a building of pressure of some sort until a horse finds harmony with the human. When this is done well it is the fastest way to lower stress and find common ground in the relationship.

Deze behoefte aan leiderschap stelt ons de vraag wat leiderschap is?

Ik geloof dat leiderschap het vermogen is om beslissingen te nemen die leiden tot meer harmonie in een relatie.

De meeste paardentraining wordt op een min of meer dominante manier gedaan, waarbij er enige vorm van druk is totdat een paard in harmonie is met de mens. Wanneer dit goed wordt gedaan, is dit de snelste manier om stress te verminderen en een gemeenschappelijke basis te vinden in de relatie.

Bij Freedom Based Training werken we precies andersom. Met passief leiderschap nemen we beslissingen voor ons eigen lichaam totdat we manieren vinden om harmonie met het paard te ontwikkelen, zónder dat het paard daar iets voor hoeft te doen. Dit is de langzaamste manier om leiderschap te ontwikkelen en stress te verminderen, maar het voordeel van langzaam werken is dat we een betere kans hebben op goed gevoel en timing en succesvol zijn, ook al duurt het langer.

Hoe hoger het stressniveau van een paard is, hoe beter het gevoel en de timing van de trainer moet zijn om succesvol de stress te verlagen naar een niveau waar verbinding en contact mogelijk zijn. Als je kiest voor dominant leiderschap, moeten je vaardigheden wel heel goed zijn om succesvol te zijn. Als je kiest voor Passief Leiderschap, is dit een langzamere weg maar heb je vooral gerichte aandacht nodig om te weten wanneer je beslissingen moet nemen en wanneer je kunt kiezen voor flow.

In Freedom Based Training leren we hoe we ons paard kunnen lezen. Aanvullen en spiegelen wanneer ze inspanningen doen om hun stress te verminderen en dieper contact met ons te maken, en goede beslissingen bieden wanneer ze hulp nodig hebben bij het verminderen van hun stress.

Ik geloof dat relaties altijd over gevoel en timing gaan: wanneer je een leider bent en wanneer je een partner moet zijn; en ongeacht welke je kiest, het overkoepelende doel is altijd om een positief niveau van stress te hebben en een betere relatie als resultaat.

Hoe beter onze relatie wordt en hoe functioneler de stressgewoonten worden, hoe meer we kunnen werken in het gemakkelijk geven en nemen van ofwel partnerschap (flow) ofwel beslissingen nemen. Dat zijn de momenten waar ik voor leef met paarden.

En dan, aan het eind van de dag, als ik in een vliegtuig of een trein zit en alle verschillende spanningen in mijn eigen leven uitzoek, besef ik, dat dit misschien niet alleen om paarden trainen gaat … Als ik naar mijn eigen leven in het algemeen kijk, is mijn stressniveau dan functioneel? Of begin ik me meer alleen en geïsoleerd te voelen in mijn stress? Wat het antwoord ook is, ik heb de oplossingen zojuist uiteengezet.

Te gestrest en geïsoleerd? Begin met het nemen van meer en betere beslissingen …

Als ik precies de juiste hoeveelheid Vechten (speelsheid) Vluchten (aanpassingsvermogen aan druk) en Verstarren (bedachtzaamheid) voel, dan hoef ik er alleen maar in mee te gaan, Harmoniseren en Flow met mijn leven ….

Maar eerlijk gezegd, is het trainen van paarden gemakkelijker dan het managen van mijn eigen leven. Hopelijk biedt dit goede stof tot nadenken terwijl je je eigen relaties opbouwt.

Na Portugal weet ik dat ik niet kan wachten om weer thuis te zijn, voeten in het zand, vacht in mijn vingers en de adem van paarden weer in mijn nek.

Hooves and Heartbeats,

Elsa