Het project:
Mustangs direct uit het wild, één trainer, meerdere studenten, communicatie via lichaamstaal, hulpmiddelen alleen gebruikt voor veiligheid, nóóit om te trainen.
Het doel:
Ontdekken in hoeverre de kunst van de paardensport uitsluitend met lichaamstaal kan worden ontwikkeld.
Het vinden van je “plek”
Terwijl het buiten regent lig ik, ’s ochtends vroeg, opgerold op de bank met de honden om me heen en denk ik na over hoe ik hier ben gekomen? Hoe komt het dat dit mijn ‘plek’ is in de samenleving? Wat waren de acties die tot dit moment hebben geleid?
Of misschien waren het niet mijn acties die me naar deze plek in het leven brachten. Misschien waren het de acties van de hele groep om mij heen, die me steunden en vooruit stuwden terwijl ik leerde.
Als ik paarden en mensen help om hun relaties te ontwikkelen, heb ik deze theorie waar ik mij op baseer. De theorie is, dat iedereen een soort ongetemde oerbehoefte heeft die wíl wat we willen wanneer we het willen! Ieder van ons neemt voortdurend beslissingen over de mate van onafhankelijkheid om onze verlangens na te jagen, of hoeveel we ons comfortabel voelen anderen te motiveren of te domineren om hun persoonlijke wensen op te geven, en in plaats daarvan samen te werken met ons project.
Maar, en dit is echter cruciaal, we zijn allemaal op zoek naar een gemeenschap, een samenleving of een groep waar we deel van uitmaken en, afhankelijk van de mate waarin deze samenleving zelfgemotiveerd is en verweven met onze persoonlijke acties en doelen, zijn wij ook als individu meer tevreden binnen een gemeenschap/groep.
Paarden hebben behoefte aan een kudde-leven; Ik geloof dat mensen hetzelfde hebben.
Ik geloof ook dat deze ‘samen-’ leving een eindeloze dans is tussen de persoonlijke wensen van een individu en de wensen en behoeften van onze omgeving/onze partners. Deze wensen en behoeften zijn groot in aantal en zeer gevarieerd en maken onderdeel uit van het ingewikkelde ruilsysteem waar we allemaal mee leven.
Jij helpt mij, ik help jou. Ik krab jouw rug, jij de mijne.
Er is iets grappigs dat ik zie in mijn kudde paarden dat die uitdaging illustreert. We hebben zowel Arabische paarden als Mustang-paarden bij elkaar in een kudde en hun behoeften en wensen zijn heel verschillend als het gaat om het krabben van elkaars ruggen. Mustangs hebben een redelijk harde huid en vinden het fijn als een ander paard stevig zijn tanden erin zet om hard te krabben. De Arabieren daarentegen hebben een dunne en gevoelige huid en houden meer van een zacht geknabbel. Wanneer een Mustang en een Arabier elkaars ruggen krabben, zie je dat de Arabieren hun rug lager en lager houden om zich te onttrekken aan de stevige beet van de Mustangs, terwijl de Mustangs juist harder en harder krabben om aan te geven dat ze zélf graag wat steviger gekrabd willen worden.
In hun poging om te krijgen wat ze willen, zijn beide paarden niet goed in staat om hun partner het juiste te geven.
Wij mensen denk ik, bevinden ons vaak in een vergelijkbare situatie en het is een taak van ons intellect om uit te zoeken hoe we onze partner kunnen geven wat hij/zij nodig heeft of wil, terwijl we tegelijkertijd onze eigen behoeften en wensen communiceren. We zijn allemaal verschillend, we zijn allemaal uniek, en dat maakt onze wereld zo heel interessant en divers om in te leven. Het is ook de kern van elke uitdaging die we tegenkomen.
Omdat het Thanksgiving-vakantie in de VS is, wil ik al mijn leraren en al mijn studenten bedanken die mij geholpen hebben deze verscheidenheid en het prachtige mozaïek van personages waaruit mijn gemeenschap bestaat te begrijpen.
Ik zou niet kunnen doen wat ik vandaag doe zónder de lessen van iedereen die ik onderweg ben tegengekomen. Ja, IEDEREEN, waar ik mee heb gewerkt op alle verschillende niveaus van het intensiteitspectrum, heeft me een belangrijk stuk van de puzzel gegeven.
Deze dankbaarheid waar ik het over heb, is heel belangrijk voor mij, en ik heb het gevoel dat ik erover moet praten gezien de buitengewoon zachte en stille aard van het werk dat ik nu met paarden doe. Soms vragen mensen uit mijn omgeving mij waarom ik niet wat meer in actie kom, of mij duidelijk uitspreek tégen de meer dominante methodes van paarden trainen, maar dat is niet mijn stijl. Ik geloof niet in een ‘ik tegen de wereld’ model van leven. Ik geloof dat ik van de wereld leer terwijl ik ermee werk en mijn eigen keuzes maak.
Elke dag leer ik van mijn gemeenschap en dat maakt dat ik elke dag een beetje beter onderdeel van die gemeenschap ben. Ik zal altijd die ongetemde innerlijke oerbehoefte hebben die wil wat het wil wanneer het het wil. Ik zal ook altijd mijn hart en mijn intellect hebben om me te helpen die ongetemde behoefte te temmen, wat me helpt een prachtig deel van mijn gemeenschap te zijn, en dat wil ik misschien zelfs meer dan de persoonlijke wensen en behoeften.
Er is een evolutie van ‘zijn’ voor ons allemaal en de juiste leraren en studenten verschijnen op de juiste momenten om ons te helpen onze eigen ‘plek’ in de gemeenschap te maken.
Ik ben zeer dankbaar voor mijn vroegere Pony Club-leraren die mij een perceptie leerden van hoe een samenleving met paarden zou kunnen zijn, en voor mijn tijd met de Linda Tellington Jones-gemeenschap toen ze me lieten zien hoe de ‘samenleving’ met paarden eruit zag vanuit hún perspectief. De Franse klassieke dressuurmeesters, en ook het meer Duitse perspectief op dressuur, de eventtrainers, de endurance rijders, de Centered Riding-, Feldenkrais- en Alexandertechniek beoefenaars. Het enorme scala aan gemeenschappen dat elke variëteit aan perspectieven overbrugt, van clickertraining en vriendschapstraining tot gedragdeskundigen, ethologie en telepathische communicatie. De Natural Horsemanship trainers van Tom Dorance en Ray Hunt tot John Lyons, Parelli en Buck Branaman. Deze lijst is zeker niet uitputtend en ik ben ze allemaal en nog veel meer dankbaar voor wat ze me hebben geleerd. Er zijn video’s op het internet van mijn Parelli-vaardigheden, en hoewel dat niet het soort werk is, dat ik nu nog doe met paarden, zou ik niet kunnen doen wat ik nu doe zonder de opleiding die ik heb gehad en de leraren die mij hebben laten zien wat ze weten.
Ik ben alle leraren dankbaar die hun ‘plek’ in de gemeenschap hebben ontdekt en het daarna met mij hebben gedeeld. Ik hoop hetzelfde te kunnen doen en te delen wie ik ben binnen mijn gemeenschap via de ‘plek’ die ik heb opgebouwd rond Freedom Based Training.
Freedom Based Training is slechts één van de vele perspectieven; het is niet beter dan het perspectief van iemand anders. Ik geloof echter wel dat wat ik doe en wat ik leer, op zijn eigen manier zal helpen de grotere paardengemeenschap vorm te geven. Als ik een beetje schoonheid aan de wereld kan toevoegen terwijl ik op aarde ben, dan heb ik mijn deel gedaan
Ik moedig iedereen, die net als ik geniet van Freedom Based Training, aan om het in je op te nemen, maak het van jou en laat het een essentieel onderdeel worden van wie je bent in je unieke ‘plek’ in de wereld.
Ik hoop niet dat iemand traint om precies te zijn zoals ik. Jij kunt JIJ zijn, met je eigen ongetemde innerlijke oerbehoefte en je eigen manieren om hiermee om te gaan en je ‘plek’ in de gemeenschap te vinden.
Ik juich je hier toe, waardeer je omdat je een deel van mijn gemeenschap bent, blij dat ik een klein deel van jouw gemeenschap ben en zoveel goeds in de wereld deel.
Hooves en Heartbeats,
Elsa
P.S. Als je nog geen mogelijkheid hebt gehad, kijk dan alsjeblieft even op Kickstarter for the second Taming Wild Movie en neem een moment om het te steunen. Ik heb echt mijn gemeenschap nodig om dit project aan te slingeren tot het doel is bereikt. Dank je! ~Elsa
https://www.kickstarter.com/projects/elsasinclair/taming-wild-pura-vida
